Kavafis, Konstantinos: Fölöttébb ritkán (Πολύ σπανίως in Hungarian)

Είν’ ένας γέροντας. Εξηντλημένος και κυρτός,
σακατεμένος απ’ τα χρόνια, κι από καταχρήσεις,
σιγά βαδίζοντας διαβαίνει το σοκάκι.
Κι όμως σαν μπει στο σπίτι του να κρύψει
τα χάλια και τα γηρατειά του, μελετά
το μερτικό που έχει ακόμη αυτός στα νειάτα.

Έφηβοι τώρα τους δικούς του στίχους λένε.
Στα μάτια των τα ζωηρά περνούν η οπτασίες του.
Το υγιές, ηδονικό μυαλό των,
η εύγραμμη, σφιχτοδεμένη σάρκα των,
με την δική του έκφανσι του ωραίου συγκινούνται.

Már aggastyán. Hajlottan, kimerülten,
évekkel, tivornyákkal nyomorítva
az utcán lassan vánszorog tovább.
S mégis, házába lépve, nyomorúságát
s aggságait elrejteni, arra gondol,
mi része maradt még az ifjúságból.

Ma efeboszok mondják verseit.
Tüzes szemükbe látomásai hatolnak,
egészséges, gyönyörteli agyukat,
nemes rajzú, keményen feszülő húsukat
megreszketteti a szépség, amit ő tárt a napra.