This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Kölcsey Ferenc: Druga pieśń Zrínyiego (Zrínyi második éneke in Polish)

Portre of Kölcsey Ferenc

Zrínyi második éneke (Hungarian)

Te lásd meg, ó sors, szenvedő hazámat,
Vérkönnyel ázva nyög feléd!
Mert kánya, kígyó, féreg egyre támad,
És marja, rágja kebelét.
A méreg ég, és ömlik mély sebére,
S ő védtelen küzd egyedűl,
Hatalmas, ó légy gyámja, légy vezére,
Vagy itt az óra, s végveszélybe dűl!

Áldást adék, sok magzatot honodnak,
Mellén kiket táplál vala;
S másokra vársz, hogy érte vívni fognak?
Önnépe nem lesz védfala?
Szív, lélek el van vesztegetve rátok;
Szent harcra nyitva várt az út,
S ti védfalat körűle nem vonátok;
Ő gyáva fajt szült, s érte sírba jut.

De szánjad, ó sors, szenvedő hazámat!
Te rendelél áldást neki:
S a vad csoport, mely rá dühödve támad,
Kiket nevelt, öngyermeki.
Taposd el a fajt, rút szennyét nememnek;
S míg hamvokon majd átok űl,
Ah tartsd meg őt, a hűv anyát, teremnek
Tán jobb fiak, s védvén állják körűl.

Törvényem él. Hazád őrcsillagzatja
Szülötti bűnein leszáll;
Szelíd sugárit többé nem nyugtatja
Az ősz apák sírhalminál.
És más hon áll a négy folyam partjára,
Más szózat és más keblü nép;
S szebb arcot ölt e föld kies határa,
Hogy kedvre gyúl, ki bájkörébe lép.



Druga pieśń Zrínyiego (Polish)

Llituj się, losie, nad mym biednym krajem,
Jęczy ku tobie, krwią ubroczon!
Spójrz, wąż, krogulec i robactwa zgraje
Pięrś jego gryzą, rwą i toczą.
Przeciwko żądłom, dziabąm i truciznom
Walczy samotnie i bezradnie –
Rozpostrzyj skrzydłą nad moją ojczyzną
I broń jej losie, bo bez życia padnie.

Błogosławiłem tę ziemię znękaną
I liczne dałem jej potomstwo:
Czemu w obronie jej dzieci nie staną?
Czemu nie spieszą z krwawą pomstą?
Lud musi czoła stawić sile wrażej
I bronić matki w złej godzinie -
A wyście murem nie stali na straży:
Jesteście tchórze, przez was kraj ten zginie.

Zlituj się, losie, nad mym biednym krajem!
Patrz, coś dał ziemi mej rodzinnej:
Te, co opadły ją, krwiożercze zgraje
To przecież są jej własne syny.
O, zdepcz to plemię wyrodne, plugawe,
Niech grób czym prędzej je pochłonie;
Lecz chroń ojczyznę - gdy zmyje niesławę,
Potomstwo prawe pocznie w płodnym łonie.

Ojczyzny twej gwiazdozbiór zapomniany
Zajdzie z jej własnych dzieci winy,
Już na zmartwiałych ojców twych kurhany
Nie pada jego pobłask siny.
Czterech rzek brzegi - taka moją; wola –
Zaludni inne, lepsze plemię;
Pięknie rozkwitać będą żyzne pola,
Radość i szczęście rozjaśni tę ziemię.



PublisherPaństowowy Instytut Wydawniczy, Warsawa
Source of the quotationAntologia poezji węgierskiej

minimap