Kaváfisz, Konsztandínosz: Julián v Nikomedii (Ο Ιουλιανός εν Νικομηδεία Szlovák nyelven)

Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη.
Οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη.

Η θεουργίες κ’ η επισκέψεις στους ναούς
των εθνικών. Οι ενθουσιασμοί για τους αρχαίους θεούς.

Με τον Χρυσάνθιον η συχνές συνομιλίες.
Του φιλοσόφου — του άλλωστε δεινού — Μαξίμου η θεωρίες.

Και να το αποτέλεσμα. Ο Γάλλος δείχνει ανησυχία
μεγάλην. Ο Κωνστάντιος έχει κάποιαν υποψία.

A οι συμβουλεύσαντες δεν ήσαν διόλου συνετοί.
Παρέγινε — λέγει ο Μαρδόνιος — η ιστορία αυτή,

και πρέπει εξ άπαντος να παύσει ο θόρυβός της.—
Ο Ιουλιανός πηγαίνει πάλιν αναγνώστης

στην εκκλησία της Νικομηδείας,
όπου μεγαλοφώνως και μετ’ ευλαβείας

πολλής τες ιερές Γραφές διαβάζει,
και την χριστιανική του ευσέβεια ο λαός θαυμάζει.

Je to márne, nezmyselne nebezpečné úsilie,
hľadať zašlým gréckym bohom v dnešnom svete obydlie.

Zriekni sa tých bohov, ktorí patria navždy dejinám.
Nenavštevuj starobylé svätostánky Helénov.

Zanechaj už s Chrysantiom siahodlhé besedy
Maximove myšlienky, aj keď ťa strhnú niekedy.

Daj si pozor, Galla sa už zmocnil veľký nepokoj,
Konstantinos tiež už v mysli zvádza s tebou ľúty boj.

Šiesty zmysel tých, čo radili ti, nestál za veľa.
História, vraví Mardonios, privčas dozrela,

treba ututlať ten lomoz, čo tu nastal zbytočne.
Zabudnime, celú háklivú vec ticho otočme.

Julián už v chráme Nikomedie zas predčíta
zvučným hlasom, rozochveným opravdivou vrúcnosťou.

So zápalom viery v duši z Písma svätého
svojmu pobožnému ľudu, ku kresťanstvu vedie ho.