Asdreni: Adriaticut (I)

Të pashë, det Adriatik, të pashë,

Si zanë je prej qiellit i pikuar,

Plot me margaritarë je trazuar

Dhe gjiri i yt plot hire si një vashë.

Më gjunj si perëndeshe ty të rashë

Për hijet, bukurin' e patreguar,

Prej gazit madh që ndjeva, pa duruar

Me lot për faqe shkova dhe të lashë.

Si ar i derdhur dritët të shkreptijnë,

Pallate prrallash çfaqen plot magjie

Tek valle vajza dredhin mbi lendinë.

Të rinj për dorë, tek po ven' e vijnë

Kujtime t' ëmbla, botë lumërie:

M'u duk se pashë vetë Perëndinë!

I have beheld you, Adriatic, I have beheld you,

A nymph from the twinkling heavens

Sparkling with pearls, your breasts

Heaving gracefully like a sylph's.

I knelt before you as before a goddess,

An apparition of untold beauty.

The rapture I felt, I could not endure,

And departed, tears streaming down my cheeks.

Like molten gold you shimmer,

A fabled palace full of magic,

You sway like maidens in the meadow.

Of youthful grace is your rise and fall,

Sweet memories, a world of wonder

Like a vision of divinity itself.