This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Bachmann, Ingeborg: Das Spiel ist aus

Portre of Bachmann, Ingeborg

Das Spiel ist aus (German)

Mein lieber Bruder, wann bauen wir uns ein Floss

und fahren den Himmel hinunter?

Mein lieber Bruder, bald ist die Fracht zu gross

und wir gehen unter.

 

Mein lieber Bruder, wir zeichnen aufs Papier

viele Länder und Schienen.

Gib acht, vor den schwarzen Linien hier

fliegst du hoch mit den Minen.

 

Mein lieber Bruder, dann will ich an den Pfahl

gebunden sein und schreien.

Doch du reitest schon aus dem Totental

und wir fliehen zu zweien.

 

Wach im Zigeunerlager und wach im Wüstenzelt,

es rinnt uns der Sand aus den Haaren,

dein und mein Alter und das Alter der Welt

misst man nicht mit den Jahren.

 

Lass dich von listigen Raben, von klebriger Spinnenhand

und der Feder im Strauch nicht betrügen,

iss und trink auch nicht im Schlaraffenland,

es schäumt Schein in den Pfannen und Krügen.

 

Nur wer an der goldenen Brücke für die Karfunkelfee

das Wort noch weiss, hat gewonnen.

Ich muss dir sagen, es ist mit dem letzten Schnee

im Garten zerronnen.

 

Von vielen, vielen Steinen sind unsre Füsse so wund.

Einer heilt. Mit dem wollen wir springen,

bis der Kinderkönig, mit dem Schlüssel

zu seinem Reich im Mund,

uns holt, und wir werden singen:

 

Es ist eine schöne Zeit, wenn der Dattelkern keimt!

Jeder, der fällt, hat Flügel.

Roter Fingerhut ist's, der den Armen das Leichentuch säumt,

und dein Herzblatt sinkt auf mein Siegel.

 

Wir müssen schlafen gehn, Liebster, das Spiel ist aus.

Auf Zehenspitzen. Die weissen Hemden bauschen.

Vater und Mutter sagen, es geistert im Haus,

wenn wir den Atem tauschen.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.gangway.net/13/gangway13.5.html

A játék véget ért (Hungarian)

Bátyám, tutajt mikor építünk,

az égről úsztatunk majd?

Bátyám, terhétől elmerülünk,

a víz alá hajt.

 

Bátyám, rajzoljunk papiroson

sok országot; sínívet.

Ügyelj, e sötét vonalakon

akna magasba repíthet.

 

Akkor karóhoz kössenek,

ordítsak megkötözve.

Te már a holtak völgyéből ügetsz,

s mi elfutunk együtt messze.

 

Befed ébren a sátor és a cigánytanya,

hajunkból homok cseppen,

enyém, tied s a világ kora

évekkel mérhetetlen.

 

Be ne csapjon a holló, a pókfonál,

bozótban kelepce, vigyázzad,

Eldorádóban ne egyél, ne igyál,

korsókban habzik a látszat.

 

Aranyhid tündéréhez eljutó, kinél még él a szó,

azé a szerencse.

Bevallom, a multkori hó

eláztatta a kertbe.

 

A sok, sok kő lábunk sebesre zúzta.

Egyik gyógyul. Azzal ugorjunk,

mig a gyermekkirály,

szájába birodalma kulcsa,

értünk nem jő, s akkor daloljunk:

 

Haj, de gyönyörű idő, amikor datolya nő!

Szárnnyal zuhan az ember.

Piros gyüszüvirág a szemfedőt szegő,

reám hullsz szerelemmel.

 

Aludni kell. A játék véget ért.

Lopózz. A fehér ingek lebegnek.

Apám, anyám mondja, szellem kisért,

pedig csak két lehellet.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap