This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Henckell, Karl: Temető (Friedhof in Hungarian)

Portre of Henckell, Karl

Friedhof (German)

Kein Salvenschuß, kein Trommelklang,

Als sie den Freund begruben,

Kein Sonnenschein, kein Lerchensang –

War doch ein Held sein Leben lang

Im Kampf mit großen Buben.

 

Der Herbstwind pfiff, sein Heulen schwoll,

Die Weiden seufzten schaurig;

Die Schaufel voll, die Erde scholl,

Verschränkten Armes stand der Groll

Am Grabe stumm und traurig.

 

Kein Pfarrer drosch Unsterblichkeit,

Kein Pfaffe plärrte Messen;

Ein heilig Leid, ein schweigend Leid.

In ihrem dunklen Feierkleid

Wehklagten die Zypressen.

 

So blieb die Menge drängend stehn,

Als sich das Grab geschlossen.

Da dröhnt' es: Auseinandergehn!

Und schon war Helm an Helm zu sehn –

Des Himmels Zähren flossen.

 

Nun flog ein Kranz mit rotem Band

Wohl auf des Grabes Mitte;

Und als er auf den Hügel sank,

Da zogen schon die Wächter blank

Der Zucht und frommen Sitte.

 

Von Leichenstein zu Leichenstein

Die Klingen aus den Scheiden!

Auf Schädelstatt und Totenbein

Sie hieben in die Menschen ein –

Da weinten alle Weiden.

 

Das freche Lärmen klirrt' ans Ohr

Der schlummernden Gerippe;

Entsetzen schlug den bleichen Chor,

Und schwerbeleidigt fuhr empor

Der Toten stille Sippe.

 

Der Regen goß, der Sturm schrie auf,

Blut floß um Kreuz und Hügel,

Und ruhig von des Kranzes Schlauf

Ein Vogel stieg gen Himmel auf

Mit purpurrotem Flügel ...



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.zeno.org/Literatur/M/Henckell

Temető (Hungarian)

Sem dobpergés, sem díszlövés

a néma temetésen,

sem madárdal, sem napsütés. –

A gazokkal vívott nehéz

csatákat életében.

 

Az őszi szél zokogva nyög,

a fűzfák hangja: sóhaj.

Telik a lapát, döng a rög,

s áll a harag a sír fölött,

keresztbefont karokkal.

 

Lélekről csuhás nem papolt,

és nem mormolt misét sem;

csupán egy szent dal hangja szólt:

ciprusok zúgták hosszu, zord,

ünnepi öltözékben.

 

Állt a sűrű ember-gomoly,

s a sír zárult örökre.

Aztán dörgő parancs: „Oszolj!"

– Fénylő sisakok, hosszu sor…

s az égnek hullt a könnye.

 

Majd egy vörös koszoru szállt

a sírnak közepére,

s fényes kardokkal íme, zárt

rendben, máris glédában állt

a rend sok bátor őre.

 

És ott, a néma sírkövek

között — elő a kardot!

Koponyák, csontvázak felett

hullott az aprított tömeg,

s a füvek könnye omlott.

 

Fölverte a csontvázakat

e pimasz hangu lárma,

a sápadt kórus felriadt,

csupa sértés és iszonyat

a holtak halk világa.

 

Vihar zúgott, s vér öntözött

mindent, majd egy madárka

termett a virágok között,

s onnét az ég felé szökött

- bíborszín volt a szárnya.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap