Keller, Gottfried: Justinus Kerner
Justinus Kerner (German)Dein Lied ist rührend, edler Sänger, Doch zürne dem Genossen nicht, Wird ihm darob das Herz nicht bänger, Das, dir erwidernd, also spricht:
„Die Poesie ist angeboren, Und sie erkennt kein Dort und Hier! Ja, ging die Seele mir verloren, Sie führ' zur Hölle selbst mit mir.
Inzwischen sieht's auf dieser Erde Noch lange nicht so graulich aus, Und manchmal scheint mir, dass das Werde! Ertön' erst recht dem "Dichterhaus".
Schon schafft der Geist sich Sturmesschwingen Und spannt Eliaswagen an; Willst träumend du im Grase singen, Wer hindert dich, Poet, daran?
Ich grüsse dich im Schäferkleide, Herfahrend - doch mein Feuerdrach' Trägt mich vorbei, die dunkle Heide Und deine Geister schaun uns nach.
Was deine alten Pergamente Von tollem Zauber kund dir tun, Das seh' ich durch die Elemente In Geistes Dienst verwirklicht nun.
Ich seh' sie keuchend glühn und sprühen, Stahlschimmernd bauen Land und Stadt, Indes das Menschenkind zu blühen Und singen wieder Musse hat.
Und wenn vielleicht in hundert Jahren Ein Luftschiff hoch mit Griechenwein Durchs Morgenrot käm' hergefahren Wer möchte da nicht Fährmann sein?
Dann bög' ich mich, ein sel'ger Zecher, Wohl über Bord von Kränzen schwer, Und gösse langsam meinen Becher Hinab in das verlassne Meer.”
|
Justinus Kernerhez (Hungarian)Éneked meghat, büszke dalnok, de társadat azért ne szidd; nem lesz attól a szíve aggóbb, s szavadra választ igy kerít:
Velünk születik a költészet, és itt vagy ott — mindegy neki; ha kárhozik bennem a lélek, a pokolba is követi.
Amellett a földön korántsem állunk olyan keservesen, sőt, ihletünkre igaz ámen talán csak egy van: a legyen!
A szellem vihar-szárnyakon jár, s röpítik Illés-szekerek. Te fűben fekve álmodoznál? Költő, ki tiltja meg neked?
Utaztomban pásztor-ruhában köszöntlek – de tovább robog tűzsárkányom, s csak néz utánam a puszta, s szellem-csapatod.
Mit sok-sok régi fóliánsod bolond csodákról mond neked, szellemünket szolgálva, látod, most megteszik az elemek.
Izzik az érc, szikrája röppen, földet művel, várost emel, s ráér az emberfia közben: újra virul és énekel.
S száz év múlva egy léghajó, ha hellaszi lángbort hozva, halk hajnalpírban fölénk hajózna: ki ne lenne révésze majd?
Ringatna a boldog tivornya, s átdőlve a korlát felett koszorús fejjel a habokba üríteném serlegemet.
|