Der Amtsarzt sagt (German)
Ich habe mich gewöhnt an fremdes Weh Weil ich so viele schlecht verheilte sehe, Und fühle in der krummen Knochen Náhe Nicht mehr der wirklichen Tragödie Náh —
ich weiss schon, dass die Wunden langsam heilen, Doch kommt der Krüppel zweifellos ans Ziel, Und an der Glieder ungehemmtes Spiel Denkt er befremdet, denkt er noch zuweilen.
Es tun mir nur die Flügellahmen leid, Die einstmals flogen und jetzt nicht mehr fliegen, Die an der Scholle, an dem Schreibtisch liegen Und ihre Panacee versagt die Zeit —
ich leide mit mit jenen armen, stolzen, Die Boreas auf seinen Hánden trug, Die nicht einmal mehr tráumen von dem Flug Und lieber starr und regungslos verholzen. |
A tisztiorvos mondja (Hungarian)
Mások fájdalma már nem riaszt, Annyi rosszul gyógyult sebet látok. Görbe csontok, törések, szilánkok, Rég nem hadarok rájuk vigaszt —
Tudom már, hogy lassú a gyógyulás, De a nyomorék is célba jut, És kedvére csak néha von borút, Hogy egykor hibátlan volt a váz.
igazán csak a bénákat szánom, Akik egykor futottak, s nem futnak már, Csodaszert az idő nekik nem kínál Mozdulatlan fekszenek az ágyon —
Együttérzek a szegény büszkékkel, Kiket Bóreász a tenyerén hordott, De a repülés álma szertefoszlott, Élnek a múlt napok üszkével.
|