Lenau, Nikolaus: In der Schenke
In der Schenke (German)Am Jahrestag der unglücklichen Polenrevolution
Unsre Gläser klingen hell, Freudig singen unsre Lieder; Draußen schlägt der Nachtgesell Sturm sein brausendes Gefieder, Draußen hat die rauhe Zeit Unsrer Schenke Tür verschneit.
Haut die Gläser an den Tisch! Brüder, mit den rauhen Sohlen Tanzt nun auch der Winter frisch Auf den Gräbern edler Polen, Wo verscharrt in Eis und Frost Liegt der Freiheit letzter Trost.
Um die Heldenleichen dort Rauft der Schnee sich mit den Raben, Will vom Tageslichte fort Tief die Schmach der Welt begraben; Wohl die Leichen hüllt der Schnee, Nicht das ungeheure Weh.
Wenn die Lerche wieder singt Im verwaisten Trauertale; Wenn der Rose Knospe springt, Aufgeküßt vom Sonnenstrahle: Reißt der Lenz das Leichentuch Auch vom eingescharrten Fluch.
Rasch aus Schnee und Eis hervor Werden dann die Gräber tauchen; Aus den Gräbern wird empor Himmelwärts die Schande rauchen, Und dem schwarzen Rauch der Schmach Sprüht der Rache Flamme nach.
|
A csapszékben (Hungarian)A szerencsétlen lengyel forradalom évfordulóján
Vígan csendül a pohár, sok jókedvű nóta járja; odakünt a jómadár, a vihar: csattog a szárnya. A rút idő odakünt behavazta küszöbünk.
Vágd asztalhoz serleged, úgyis ropja, ropja, testvér, hős lengyel sírok felett durva lábbal a jeges tél, reménységnek egy maradt: szabadság a hó alatt.
A hó hősök tetemét elvíná hollók hadától, hogy a világ szégyenét elrejtse a napvilágtól. Hó a holtak csontjain — de örökkön él a kín.
Ha az új pacsirtadal felzendül e gyászhatárban s a rózsa bimbóival bólogat a napsugárban, a tavasz majd odalép, s átkos szemfedőt letép:
akkor majd a hó s a fagy alól a sírok kiválnak, belőlük magasra csap az egetverő gyalázat, s fekete füstje után fellebeg a bosszu-láng!
|