Novalis: Zöld színbe öltözött a rét (Es färbte sich die Wiese grün in Hungarian)
Es färbte sich die Wiese grün (German)Es färbte sich die Wiese grün Und um die Hecken sah ich blühn, Tagtäglich sah ich neue Kräuter, Mild war die Luft, der Himmel heiter. Ich wußte nicht, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
Und immer dunkler ward der Wald Auch bunter Sänger Aufenthalt, Es drang mir bald auf allen Wegen Ihr Klang in süßen Duft entgegen. Ich wußte nicht, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
Es quoll und trieb nun überall Mit Leben, Farben, Duft und Schall, Sie schienen gern sich zu vereinen, Daß alles möchte lieblich scheinen. Ich wußte nicht, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
So dacht ich: ist ein Geist erwacht, Der alles so lebendig macht Und der mit tausend schönen Waren Und Blüten sich will offenbaren? Ich wußte nicht, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
Vielleicht beginnt ein neues Reich Der lockre Staub wird zum Gesträuch Der Baum nimmt tierische Gebärden Das Tier soll gar zum Menschen werden. Ich wußte nicht, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
Wie ich so stand und bei mir sann, Ein mächtger Trieb in mir begann. Ein freundlich Mädchen kam gegangen Und nahm mir jeden Sinn gefangen. Ich wußte nicht, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
Sie ging vorbei, ich grüßte sie, Sie dankte, das vergeß ich nie. Ich mußte ihre Hand erfassen Und Sie schien gern sie mir zu lassen. Ich wußte nicht, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
Uns barg der Wald vor Sonnenschein Das ist der Frühling fiel mir ein. Kurzum, ich sah, daß jetzt auf Erden Die Menschen sollten Götter werden. Nun wußt ich wohl, wie mir geschah, Und wie das wurde, was ich sah.
|
Zöld színbe öltözött a rét (Hungarian)Zöld színbe öltözött a rét, virág ütközött szanaszét, naponta, láttam, új növény nyit, a levegő lágy volt, az ég víg. Azt sem tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
A lomb sötétje egyre nőtt, belé dalos nép költözött, s énekük, akármerre jártam, felém szállt édes illatárban. Azt sem tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
Áradt és nyüzsgött csakhamar az élet, a szín és a dal, s látszott, örömmel egyesülnek, hogy lássék minden szép derűsnek. Azt sem tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
És így tünődtem: csak nem egy Szellem szít ennyi életet, ki fölébredt s magát ezernyi kincsben és virágban jelenti? Azt sem tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
Kezdődnék egy újfajta kor - növénnyé lesz a lomha por, állatmozgása lesz a fának, s ember akar lenni az állat? Azt sem tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
Álltam, tünődtem, s hirtelen forrani kezdett a szivem. Egy kedves lány jött arra, menten rabul is ejtette a lelkem. Azt sem tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
Jött; én köszöntem; ő felém intett - hogy is felejteném! Kezéért kellett nyúlnom erre, s ő szívesen adta kezembe. Azt sem tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
Rejtett az erdő lombja. Az ötlött belém: ez a tavasz! Egy szóval láttam, hogy ez egyszer a földön isten lett az ember. Most már tudtam, mi van velem, s miféle csodát lát szemem.
|