Schiller, Friedrich: A dalnok búcsúja (Sängers Abschied in Hungarian)
|
Sängers Abschied (German)Die Muse schweigt, mit jungfräulichen Wangen, Erröten im verschämten Angesicht, Tritt sie vor dich, ihr Urteil zu empfangen, Sie achtet es, doch fürchtet sie es nicht. Des Guten Beifall wünscht sie zu erlangen, Den Wahrheit rührt, den Flimmer nicht besticht. Nur wem ein Herz empfänglich für das Schöne Im Busen schlägt, ist wert, daß er sie kröne.
Nicht länger wollen diese Lieder leben, Als bis ihr Klang ein fühlend Herz erfreut, Mit schönern Phantasieen es umgeben, Zu höheren Gefühlen es geweiht; Zur fernen Nachwelt wollen sie nicht schweben, Sie tönten, sie verhallen in der Zeit. Des Augenblickes Lust hat sie geboren, Sie fliehen fort im leichten Tanz der Horen.
Der Lenz erwacht, auf den erwärmten Triften Schießt frohes Leben jugendlich hervor, Die Staude würzt die Luft mit Nektardüften, Den Himmel füllt ein muntrer Sängerchor, Und jung und alt ergeht sich in den Lüften, Und freuet sich, und schwelgt mit Aug und Ohr. Der Lenz entflieht! Die Blume schießt in Samen, Und keine bleibt von allen, welche kamen.
|
A dalnok búcsúja (Hungarian)A múzsa hallgat. Szűzies vonása, szemérmes arcán pírban ég a vér. Így lép eléd, ítéletedre várva, s tisztelje bár, szavadtól mégse fél. Kinek az igazság kell s nem a máza: tetszést csak az ily nemestől remél. Csak kiben él a szépség szomjusága: csak az méltó rá, hogy megkoronázza.
Nem vágynak élni e dalok tovább, csak míg szavukra egy érző szív felel; aköré vonnak szebb fantáziákat, azt kenik forróbb érzelemre fel. Nem szállnak az utókor távolának: a percnek szólnak s azzal zengnek el; a pillanat mámorában születtek, s a hórák könnyű táncán ellebegnek.
Tavasz derül, s a zendülő vidékre friss kedvvel árad újulón a lét, a cserje édes nektárt ont a légbe, merész madár dalától zeng az ég, szabadba tódul népek ifja-véne, szem, fül dőzsölve issza gyönyörét. Fut a tavasz! A virág magba hullik. Semmi nem marad abból, mi virult itt.
|