Theobaldy, Jürgen: ΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ (Die Bewohner in Greek)

Nur die Bewohner machen
eine Wohnung fröhlich,
aber du bist nicht da,
die Heizung ist abgedreht
und kühl sickert die Luft
durch den Spalt im Fenster.
Ich will nicht sagen, daß ich 
dich austauschen könnte
gegen irgend jemanden sonst,
ähnlich dir oder ganz 
anders. Du bist eine 
von Millionen, aber auch ich
bin einer von Millionen.
Wären wir soweit (du und ich
und alle, die wir nicht kennen),
die Türen nicht abzuschließen,
wenn wir wegfahren für länger,
wer weiß, ich wäre eingetreten 
in einen fröhlichen Kreis.
So blicke ich auf den Teebeutel,
vertrocknet im Aschenbecher,
stehe im Mantel herum
und vermisse dich, die ich liebe,
vielleicht mehr 
als uns lieb sein kann.

Μόνο οι ένοικοι κάνουν στ'αλήθεια
ένα σπίτι ευτυχισμένο.
Όμως εσύ δεν είσ’ εδώ, 
η θέρμανση μένει κλειστή
και παγωμένος ο άνεμος περνάει
τις χαραμάδες.
Δε θά'λεγα πως εύκολα
μπορώ να βρω στη θέση σου
μιαν άλλη, να σου μοιάζει
αρκετά – ή και καθόλου.
Είσαι στο εκατομμύριο μία,
κι ένας στο εκατομμύριο εγώ.
Αν ήμασταν ετοιμασμένοι (εσύ κι εγώ
και όλοι αυτοί που βέβαια δε γνωρίζουμε)
φεύγοντας για καιρό ν'αφήναμε
τις πόρτες μας ξεκλείδωτες,
μπορεί να μου άνοιγε και μένα
ένας κύκλος ευτυχίας.
Τώρα όμως μένω να κοιτάω εδώ
το ξεραμένο φακελάκι από το τσάι
στο τασάκι,
στέκομαι εδώ με το παλτό μου, αναίτια,
να νοσταλγώ εσένα,
εσένα που αγαπώ
ίσως ακόμα πιο πολύ
κι απ'όσο το'χαμε θελήσει.