Athanasoulis, Crito: Δύο άνθρωποι μέσα μου

Δεν θέλω να γενείς περίγελος του κόσμου.
Σου αφήνω τον ίδιον ήλιο που άφησε σε μένα
ο πατέρας.Τ'άστρα θα φέγγουνε ίδια,οι νύχτες
ίδια θα σε καλούν σε γλυκόν ύπνο,
η θάλασσα θα σε γεμίζει όνειρα.Σ'αφήνω
το πικραμένο μου χαμόγελο να το ασωτέψεις,
όμως μη με προδώσεις.Σήμερα ο κόσμος τούτος
είναι φτωχός.Ματώθηκε πολύ ο κόσμος τούτος
κι απόμεινε φτωχός.Γίνου εσύ πλούσιος
κερδίζοντας του κόσμου την αγάπη.
Σ'αφήνω τον μισοτελειωμένο αγώνα
και το όπλο μου με την πυρακτωμένη κάνη,
Μη το κρεμάσεις στον τοίχο.Ο κόσμος το'χει ανάγκη.
Σου αφήνω το παράπονό μου.Τόσο πόνο
κερδισμένο στις μάχες του καιρού μου,
Να θυμάσαι.Αυτή την εντολή σου αφήνω.
Να θυμάσαι θα πει να μην  πεθάνεις.
Μην πεις ανάξιος ότι στάθηκα,ότι
με πήρε μπρος η απελπισιά και πίσω
ξέμεινα στο χαράκωμα.Αχ,μύρια φώναξα((όχι)),
αλλά φυσούσε αγέρας πολύς,βροχή,χαλάζι
κι έθαψαν τη φωνή μου.Σ'αφήνω
την ιστορία μου γραμμένη με το χέρι
κάποιας ελπίδας.Εσύ να την τελειώσεις.
Σ'αφήνω των ηρώων τ'αγάλματα
με κομμένα χέρια,παιδιά που δεν προφτάσαν
να πάρουν το σεμνό σχήμα του ανθρώπου,
μητέρες μαυροφόρετες,κόρες ατιμασμένες.
Σ'αφήνω του Μπέλσεν και του Άουσβιτς τη μνήμη.
Μην αργήσεις να μεγαλώσεις.Θρέψε καλά
την απαλή καρδιά σου με τη σάρκα
της ειρήνης του κόσμου,αγόρι,αγόρι.
Μάθε,εκατομμύρια αδέλφια σου αθώα
χάθηκαν μονομιάς στα κρύα τα χιόνια
σ'ένα τάφο κοινό κι αποριγμένο.
Κι ονομάζονται εχθροί,ώ, οι εχθροί του μίσους.
Σ'αφήνω τη διεύθυνση του τάφου
να πας το επίγραμμά μου ν'αναγνώσεις.
Σ'αφήνω τα στρατόπεδα της πόλης
ανάμεσα σ'αιχμαλώτους που λένε
όλο ναι και μέσα τους βρυχιέται
το σκλαβωμένο τ' όχι  του ελεύθερου.
Είμαι κι εγώ απ'αυτούς που απ'έξω λένε
της ανάγκης το ναι,μέσα μου θρέφω τ'όχι.
Έτσι έγινε ο καιρός μου.Στρέψε
το γλυκό βλέμμα σου στην άχαρή μας δύση.
Το ψωμί είναι πετρωμένο,το νερό λάσπη
κι η αλήθεια είναι πουλί χωρίς τραγούδι.
Αυτά σ'αφήνω.Κέρδισα το θάρρος
νά'μαι περήφανος.Προσπάθησε να ζήσεις.
Πήδα το φράγμα μόνος σου κι ελευθερώσου.
Σε περιμένω να μου πεις.Αυτά σ'αφήνω.

Nem akarom, hogy világ csúfja légy.
Ugyanazt a napot hagyom reád,
melyet énrám hagyott apám. Azok a csillagok
ragyognak, azok az éjszakák altatnak el.
És az a tenger tölt el álmokkal is. Reád
hagyom keserű mosolyom - tékozold el,
de hűtelen ne légy. Manapság a világ szegény.
Bevéreződött és szegény maradt.
Légy hát te gazdag: nyerd el szeretetét.
Befejezetlen harcot hagyok reád,
puskámat - csöve még mindig tüzes.
Ne függeszd falra: szüksége van rá a világnak!
Reád hagyom panaszom. Annyi fájdalmamat -
korom csatáiban szereztem mindahányat.
Emlékezz! ezt hagyom parancsba.
És ne feledd, ez azt jelenti: élj!
Ne mondd: méltatlan telt az életem,
hogy a reménytelenség szembetámadott,
én meg a lövészárokban lapultam!
Ó, hányszor mondtam: Nem!, de vad
orkán tombolt, záporok, jégesők
és eltemették hangom. Reád hagyom történetem
- némi remény kezével írtam. Fejezd be te!
Reád hagyom a hősök szobrait: törött
karú gyerekeket - nem volt idejük,
hogy felnőtt emberré váljanak,
gyászruhás anyákat, meggyalázott lányokat,
Belsen és Auschwitz emlékét hagyom reád.
Siessél nagyra nőni. Tápláld bőségesen
a nagyvilág békéjének húsával
zsenge lelkedet, gyermekem, fiam!
Tudd meg: ezernyi ártatlan testvéred veszett
el hirtelen a hó fagyában,
jeltelen tömegsírokba lökve.
És ellenségnek nevezték egymást,
pedig a gyűlölség ellenségei voltak.
Reád hagyom e sír pontos helyét,
menj el oda, s olvasd fel versemet.
Reád hagyom e város-koncentrációstáborokat,
az Igen!-t mondó rabokkal,
kikben hangtalan üvölt
a szabad ember igába kényszerített Nem!-je. Én is
közülük való vagyok - a kényszerű Igent
mondom, közben magamban táplálom a Nemet.
Ilyen lett a kor. Emeld csak szép szemed
hálátlan s dicstelen hanyatlásunkra, nézd:
kővé vált a kenyér, sárrá a víz,
és az igazság hangját vesztett madár.
Íme a hagyaték. Az én nyereségem,
hogy merek büszke lenni. Próbálj meg élni!
Önerődböl ugord át a torlaszt; légy szabad!
Várom, hogy válaszolj. Ímé, a jussod!