Gaitanaki, Zacharoula: The swallow nest (Η χελιδονοφωλιά in English)

Το αυτοκίνητο σταμάτησε απέξω από ένα δίπατο σπίτι σε κάποιο μικρό χωριό της Αρκαδίας. Κατέβηκαν ένας κουστουμαρισμένος μεσήλικας με την σύζυγό του και κατευθύνθηκαν προς την βαριά ξύλινη ξώπορτα του ακατοίκητου σπιτιού.
 
Ο άντρας έσπρωξε την ξώπορτα και μπήκαν στην χορταριασμένη αυλή.
 
Είχε έρθει από την Αμερική να ξαναδεί το πατρικό του σπίτι που έμενε κλειστό από τότε που πέθανε η μάνα του πριν δέκα χρόνια. Ο ίδιος είχε να έρθει στην Ελλάδα 25 χρόνια. Όταν πρωτοπήγε στην Αμερική, δούλευε δυο βάρδιες για να τα βγάλει πέρα. Τα χρόνια περνούσαν, παντρεύτηκε με μια Ελληνίδα που είχε γεννηθεί στη Νέα Υόρκη, απέκτησαν παιδιά και χρήματα κι ακίνητα. Ζούσαν τώρα άνετα και δεν δούλευε πια. Είχε άλλους να δουλεύουν γι’ αυτόν. Έτσι αποφάσισε να έρθει μια επίσκεψη στην πατρίδα του. Η γυναίκα του δεν ήθελε να έρθουν αλλά κατάφερε να την πείσει.
 
Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου, όταν έφθασαν στην Αθήνα. Έμειναν πέντε ημέρες στην πρωτεύουσα τριγυρίζοντας στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι, ανέβηκαν στην Ακρόπολη, πήγαν στο Σούνιο, διασκέδασαν στα νυχτερινά κέντρα… Το πρωί της έκτης μέρας ξεκίνησαν μ’ ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο για το χωριό του. Πλησίαζε μεσημέρι όταν έφθασαν στο πατρικό του.
 
Το σπίτι έστεκε σιωπηλό λες και περίμενε ένα χέρι ν’ ανοίξει την πόρτα του, να μπει μέσα να τριγυρίσει  στα δωμάτιά του κάποιο πρόσωπο γνώριμο κι αγαπημένο. Χέρια ανυπόμονα ν’ ανοίξουν τα σφαλισμένα παραθυρόφυλλα να μπει ο ήλιος κι αέρας καθαρός μετά από τόσα χρόνια. Ν’ αναπνεύσει ξανά το σπίτι, να φωτιστούν οι σκοτεινές γωνιές του, τα εικονίσματα, τα σκονισμένα έπιπλα και οι παμπάλαιες φωτογραφίες στους τοίχους.
 
Μια καταπράσινη, γεμάτη καρπούς, αχλαδιά, ήταν το μοναδικό σημάδι ζωής στον κήπο. Θυμήθηκε που παιδάκι έπαιζε στον ίσκιο της με τ’ αδέλφια του. Η αδελφή του ζούσε κι αυτή στην Αμερική. Ο μεγάλος του αδελφός είχε πεθάνει.
 
Στράφηκε στη γυναίκα του που τον είχε ακολουθήσει βαριεστημένη στην αυλή.
Θέλω να μπω στο σπίτι, της είπε. Έχω 25 χρόνια να το δω. Γι’
αυτό ήρθαμε…
Alexis dear, του απάντησε εκείνη. Μην αργήσεις μέσα. Θα σε
περιμένω στο αυτοκίνητο. Και πρόσεξε να μην λερώσεις τα ρούχα σου.
 
Ο Αλέκος ανέβηκε στο χαγιάτι του σπιτιού. Ήταν γεμάτο άχυρα, άμμο, σπασμένα κεραμίδια. Είδε δυο μισογκρεμισμένες χελιδονοφωλιές και μια φρεσκοφτιαγμένη ψηλά στον τοίχο. Μια χελιδόνα πηγαινοερχόταν φέρνοντας τροφή στα μικρά της που φάνηκαν στο άνοιγμα της φωλιάς.
 
Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, που άνοιξε τρίζοντας. Μπήκε μέσα συγκινημένος. Πλησίασε στο κοντινότερο παράθυρο και το άνοιξε. Σε λίγο πόρτες και παράθυρα ήταν όλα ανοικτά. Είδε από κάποιο την σύζυγό του να του κουνάει το χέρι και να του φωνάζει: «Μην αργήσεις».
 
Στάθηκε στην σάλα, το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού. Κοίταξε τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες των γονιών του στις παλιές κορνίζες. Το βλέμμα του πήγε στον καναπέ με τα σκονισμένα μαξιλάρια, στην εταζέρα  που ’κρυβε η μάνα του το γλυκό κυδώνι για να φιλεύει τους μουσαφιρέους. Σκεπασμένα από την σκόνη τα πάντα: τα τραπέζια, οι καρέκλες, τα κρεβάτια, τα κασόνια, το τζάκι. Πόσες φορές δεν είχε καθίσει με το σκαμνάκι του κοντά στη φωτιά, ακούγοντας παραμύθια από το στόμα της γιαγιάς του κι ιστορίες απ’ του παππού του το στόμα, τρώγοντας ζυμωτό ψωμί κι ελιές… Πάνω σ’ ένα τραπεζάκι, μια λάμπα  πετρελαίου με το ραγισμένο της γυαλί του έφερε στο νου τα όνειρα που ’χε φωτίσει, τα σκοτάδια που ’χε διαλύσει…
 
Πόσες αναμνήσεις ζωντάνευε τούτο το σπίτι! Κοίταξε πάλι γύρω του τα έρημα, σκονισμένα δωμάτια. «Πέρασαν τόσα χρόνια» σκέφθηκε. «Τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Κι εγώ άλλαξα… γέρασα… ξέχασα… Και τώρα που θυμάμαι τι ωφελεί;» αναρωτήθηκε. Ένιωσε την συγκίνηση να τον πνίγει. Χρειαζόταν αέρα.
 
Σφάλισε ξανά όλα τα παραθύρια του σπιτιού, έκλεισε τη πόρτα και την κλείδωσε. Στάθηκε στο χαγιάτι κι αγνάντεψε γύρω. Είδε την χορταριασμένη αυλή, τον μισογκρεμισμένο στάβλο, τον φούρνο, την λόντζα… Ξανακοίταξε την αχλαδιά. «Πόσο καιρό ακόμα θ’ αντέξει;»  σκέφθηκε. «Ο χρόνος είναι για όλους καταλύτης».
Κατέβηκε τις σκάλες αργά.
 
Η γυναίκα του είχε βγει από το αυτοκίνητο και τον περίμενε στην εξώπορτα.
- Αλέξις, ντάρλινγκ, κάνε γρήγορα, του φώναξε. Πάμε να φύγουμε, βαρέθηκα να σε περιμένω τόση ώρα.
 
Εκείνος γύρισε και κοίταξε για τελευταία φορά το πατρικό του σπίτι. Τράβηξε την παλιά ξύλινη ξώπορτα να κλείσει. Μπήκαν στο αυτοκίνητο κι άναψε την μηχανή.
 
Το όχημα ξεκίνησε αφήνοντας πίσω του το σπίτι, την ώρα που η χελιδόνα επέστρεφε στο χαγιάτι μ’  ένα έντομο στο ράμφος της. Τα μικρά της, που είχαν βγάλει τα κεφαλάκια τους στο άνοιγμα της χελιδονοφωλιάς, τιτίβισαν χαρούμενα.

The car stopped outside a two-floored house in a small Greek village. A middle-aged man with his wife stepped out and they proceeded a heavy wooden street door of the empty house. The man pushed the street door and they got in yard which was covered with weeds.
 
He had came from America to see again his paternal house, which has been closed since his mother’s died, ten years ago. Himself hadn’t come to Hellas for 25 years. When he arrived in America, he worked two shifts to earn his living. The years passed. He married a Greek woman who has born in New York city. They had children, money and real property. They were living easily now and he has retired from his job. He had other people work for him. So, he decided to go on a trip to his native country. His wife didn’t to come but he convinced her in the end.
 
It was a warm July afternoon when they arrived in Athens. They stayed five days in the capital city of Hellas. They walked around Plaka, Monastiraki, they visited the Acropolis, Sounio and they hand a good time at the night clubs…
 
On the sixth day’s morning they rent a car and started for his village. It was midday when they arrived in his paternal house. The house was silent as if it was waiting a hand to open the door, some known and dear person to get in and walk around the rooms.
 
Impatient hands to open the shuttered windows and let the sun and fresh air get in after so many years. To breath again the house, to get light all the dark corners, the icons, the dusted furniture and the very old photos on the walls.
 
An evergreen pear – tree full of pears, was the unique sign of life in the garden. He remembered when he was a child and he played under the pear – tree with his brother and sister. His sister was also in America. His old brother has passed away. He turned to his wife who has followed him in the yard bored stiff.
“I want get inside”, he said. “I haven’t seen it for 25 years. For this we came…
“Alexis, dear” she answered.. “Don’t be late inside. I’ll wait you in our car. And be careful, don’t get your clothes dirty.”
 
Alexis climbed on the porch of the house. It was full of straws, sand, broken tiles. He saw two half ruined swallow nests and a new nest high up to the wall. A swallow (mother) was flying again and again fetching food for her little ones which they were waiting for her in the orifice of the nest. He put the key in the lock, the door opened cracking. He got inside. He felt emotion.
 
He went to the nearest window and opened it. In a little while doors and windows were wide open. From a window, he saw his wife to nodding and calling him: “Don’t be late”.
 
He stood in the salon, the biggest room of the house. He looked the discolored photos of his parents in the old frames. He turned his look on the sofa with the pillows full of dust, he looked the small cupboard where his mother was hiding the quince pastry that she was offering the visitors. Dust had covered everything: the tables, the chairs, the beds, the trunks, the fireplace. How many times he has sat down on his little stool near the fire hearing tales from his grandmother’s mouth and stories from his grandfather, eating bread and olives…
 
On a little table, a lamp of oil with cracked glass called in his mind dreams that this lamp has lighted, darks that it has diluted.
 
How many memories received this home. He looked again around the empty, full of dust rooms.
“How many years have elapsed” he thought. “Nothing is the same aw the old times. I changed too. I’m an old man…. I forgot… And now that I remember what’s the use?” he wondered. He felt emotion. He needed fresh air.
 
He shut again all the windows of the house and locked the door. He stood on the porch and looked around. He saw the yard covered with weeds, the half ruined stable… He looked again the pear-tree. “How long more is it going to bear” he thought. “Time is a destroyed for all, people and things.”
 
He went down the stairs. His wife had come out of the car and she was smoking near street door.
“Alexis, darling, move on” she told. “Let’s go. I got bored waiting for you all this time.”
 
He turned and looked for the last time his paternal house. He closed the old wooden street door. They got in the car and he started the engine.
 
The car set off leaving behind the house the same time that the swallow (mother) came back in the porch with an insect in her beak. The little swallows had taken out their little heads in the orifice of the nest warbling with joy.