Kavafis, Konstantinos: Τρώες

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει. –

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε. 

Unsere Anstrengungen, wir Unglücklichen,
Unsere Anstrengungen sind wie tie der Trojaner.
Wir erreichen schon einiges,
Fassen etwas Vertrauen und fangen an,
Mutig und voller Hoffnung zu sein.

Doch stets erscheint ein Hindernis und hält uns auf.
Aus dem Grab erhebt sich vor uns Achilles
Und erschreckt uns mit lautem Geschrei.

Unsere Anstrengungen sind wie die der Trojan.
Wir glauben, dass mit Entschlossenheit und Kühnheit
Wit den Schlägen des Schicksals entgehen,
Und kampfbereit stehen wit draußen vor den Mauern.

Aber im entscheidenden Augenblick
Verlassen uns Kühnheit und Entschlossenheit,
Und unser Mut wird erschüttert, gelähmt.
Wir laufen rings um die Mauer
Und suchen in der Flucht unser Heil.

Unser Untergang ist jedoch sicher. Oben
Auf den Mauern beginnt schon der Klagegesang.
Es jammern die Erinnerungen und Gefühle unserer Vergangenheit.
Bitterlich beweinen uns Priamos und Hekuba.