Livaditis, Tasos: Silent Faces (Βουβά Πρόσωπα in English)

     “Μή φεύγεις” τού λέω, μά εκείνος είχε κιόλας ξεκινήσει μέ τούς άλλους καταδίκους, μού άφησε μόνο τό χέρι του, πού συχνά μέ κράτησε στήν άκρη τής γέφυρας, ένα άρρωστο άλογο σάπιζε στήν άκρη τού δρόμου, καί τίς νύχτες άκουγα τούς ανεμοδείχτες πού τό βοηθούσαν ν’ αλλάξει πλευρό,
      θυμήθηκα τό πρώτο βράδυ πού θάψαμε τόν πατέρα — πώς τόν μισούσα γι αυτόν τό βρόμικο ρόλο τού υπηρέτη πού έπαιξε, ανοίγοντας τήν πόρτα μας στό μεγάλο σκοτάδι,
      ερημιά, καί μόνο οι ραγισμένοι τοίχοι άφηναν νά φαίνονται τά φοβερά, βουβά πρόσωπα, πού περνάμε κάποτε πλάι τους.
     Εκεί έζησα τόσο μονάχος, πού άκουσα τίς άλλες φωνές, κι όταν νύχτωνε, οι νεκροί μού κλέβαν τήν κουβέρτα καί πλάγιαζαν έξω απ’ τήν πόρτα, ώσπου ξημέρωνε καί σταυρωνόταν πάνω μου τό λάλημα τού πετεινού.

    “Don’t go”, I say to him, but he had already started along with the other convicts, he just left behind his hand that often held me by the edge of the bridge, a sick horse was rotting away on the side of the road and at night I would hear the weathervane helping it to turn to the other side,
     I remembered the first night when we buried father—oh, how I hated him for the role of the servant he played, opening our door to the great darkness,
    forlornness, and only the cracked walls made visible the horrible faces, the silent faces we often pass by.
    There I lived so lonely, that I heard the other voices, and when night came, the dead stole my blanket and lied outside the door until the new day broke and the rooster’s call was crucified on top of my body.