Polydouri, Maria: Σεμνότης

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δεν θέλω να τη νοιώση.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι' αυτό να τη πληγώση.

Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο
χωρίς καμμιά σκιά στην όψη.
Καμμιά ηδονή δεν επεθύμησε
να το φιλήση, να το κόψη.

Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται
πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κι είναι σα να 'γινε ολοκαύτωμα
και να διωπούσε και να ευλόγα.

Μια μαργαρίτα που 'νε αμφίβολη
μ' όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνο αφίνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.

Κι άλλα λουλούδια που 'νε σύμβολα
κι άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι όλα λεπτοκάμωτα,
φανταστικά μόνον ανθούνε.

Την ομορφία που κλείνω μέσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νοιώση.
Κι αν την πληγώση θα'ναι ανίδεος
κι ούτε γι' αυτό θα μετανοιώση.

The beauty I embrace inside of me,
I wish that none will ever feel,
He would not issue forth approaching it,
without for that to hurt it still.

I have a lily - open lily bloom,
without a shadow on its leaf,
no hedonism its purity desired,
to osculate and ripe its grief.

I have a blossom rose that weighs itself,
upon its own existing flame,
it was like it became a holocaust,
a silent blessing of my claim.

A daisy that appears in doubt to be,
although her spirit does impart,
alone allows herself to oscillate
so passionate her stalwart heart.

And other blossoms that symbolic are,
and other that inebriate,
as all appear in cobweb art,
conceivable their blooms create.

The beauty I embrace inside of me,
I wish that none will ever feel,
But if misusing be or ignorant,
his acts upon me won't repeal.