This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Carriego, Evaristo: El camino de nuestra casa...

Portre of Carriego, Evaristo

El camino de nuestra casa... (Spanish)

Nos eres familiar como una cosa
que fuera nuestra, solamente nuestra;
familiar en las calles, en los árboles
que bordean ]a acera,
en la alegría bulliciosa y loca
de los muchachos, en las caras
de los viejos amigos,
en las historias íntimas que andan
de boca en boca por el barrio
y en la monotonía dolorida
del quejoso organillo
que tanto gusta oír nuestra vecina,
la de los ojos tristes...

                             Te queremos
con un cariño antiguo y silencioso,
¡caminito de nuestra casa! ¡Vieras
con qué cariño te queremos!
                             ¡Todo
lo que nos haces recordar!

                            Tus piedras
parece que guardasen en secreto
el rumor de los pasos familiares
que se apagaron hace tiempo... Aquellos
que ya no escucharemos a la hora
habitual del regreso.
                             Caminito
de nuestra casa, eres
como un rostro querido
que hubiéramos besado muchas veces:
¡tanto te conocemos!

Todas las tardes, por la misma calle,
miramos con mirar sereno,
la misma escena alegre o melancólica,
la misma gente... Y siempre la muchacha
modesta y pensativa que hemos visto
envejecer sin novio... resignada!
De cuando en cuando, caras nuevas,
desconocidas, serias o sonrientes,
que nos miran pasar desde la puerta.
Y aquellas otras que desaparecen
poco a poco, en silencio,
las que se van del barrio o de la vida
sin despedirse.

                               ¡Oh, los vecinos
que no nos darán más los buenos días!
Pensar que alguna vez nosotros
también por nuestro lado nos iremos,
quién sabe dónde, silenciosamente
como se fueron ellos...



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.amediavoz.com

A házunkhoz vezető út (Hungarian)

Hozzánk tartozol, mint a többi holmink,
a miénk vagy, a sajátunk egészen,
hozzánk tartozik ez az utca
és fái a járdaszegélyen,
s a gyerekek kitartó
nyüzsgése, a régi barátok
arca, meg a bizalmas
történetek, a szájról szájra járók,
a városnak e családias negyedében,
meg a sirám, melyet a verkli gyászos
egyhangúsággal zeng el,
s melyet szomorú szemű szomszéd-
asszonyunk olyannyira kedvel ...

                         Szeretünk téged,
régi és csöndes szeretettel,
te házunkhoz vezető út! Ha tudnád,
milyen nagyon szeretünk téged!
                         Meg mindent,
amire emlékeztetsz!

                          Köveid
mintha a múltba tévedt
lépések kopogását
őriznék ... Azt a képet
amit nem látni már, ha a szokásos
időben hazaérek.
                            Utacska,
ki a házunkhoz vezetsz, olyan vagy,
mint szerelmesünk arca,
akár össze is csókolhatnánk:
ízről ízre ismerünk téged!

Minden délután ugyanaz az utca,
a szépnek látott élet,
ugyanaz a vidámság, szomorúság,
ugyanazok az emberek... A lány,
aki pártában maradt, aki mind öregebben
s mind csüggedtebben várt, hogy még... talán...
Nagy néha egy új arc, egy ismeretlen,
komoly vagy derűs orca,
a kapuban, e régi képkeretben.
S a többiek, akik mintegy habozva,
lassacskán és csöndben eltűnedeznek
a városrészből és az életünkből,
búcsút sem intve a világnak.

                             Ó a szomszédaink,
kik jónapot már soha nem kívánnak!
Gondoljuk el, egyszer majd mimagunk is
ott botorkálunk, ott az út porában,
s megyünk, ki tudja merre, szótlanul, mint
ők is, korábban!



Uploaded byP. T.
Source of the quotationO. O.

Related videos


minimap