This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Kertész Imre: Onbepaald door het lot (Sorstalanság in Dutch)

Portre of Kertész Imre

Sorstalanság (Hungarian)

A pályaudvarhoz érve, mivel kezdtem igen érezni a lábom, no meg mivel a sok többi közt a régről ismert számmal is épp elibém kanyarodott egy, villamosra szálltam. Szikár öregasszony húzódott a nyitott peronon egy kissé félrébb, fura, ódivatú csipkegallérban. Hamarosan egy ember jött, sapkában, egyenruhában, és a jegyemet kérte. Mondtam néki: nincsen. Indítványozta: váltsak. Mondtam: idegenből jövök, nincsen pénzem. Akkor megnézte a kabátomat, engem, s azután meg az öregasszonyt is, majd értésemre adta, hogy az utazásnak törvényei vannak, s ezeket a törvényeket nem ő, hanem az ő fölötte állók hozták. – Ha nem vált jegyet, le kell szállnia – volt a véleménye. Mondtam neki: de hisz fáj a lábam, s erre, észrevettem, az öregasszony ki, a tájék felé fordult, de oly sértődötten valahogyan, mintha csak néki hánytam volna a szemére netán, nem tudnám, mért. De a kocsi nyitott ajtaján, már messziről nagy lármával, termetes, fekete, csapzott ember csörtetett ki. Nyitott inget, világos vászonöltönyt, a válláról szíjon függő fekete dobozt, kezében meg irattáskát hordott. Miféle dolog ez, kiáltotta, és: – Adjon egy jegyet! – intézkedett, pénzdarabot nyújtva, lökve inkább a kalauznak oda. Próbáltam köszönetet mondani, de félbeszakított, indulatosan tekintve körbe: – Inkább némelyeknek szégyenkezniük kellene – szólt, de a kalauz már a kocsiban járt, az öregasszony meg továbbra is kinézett. Akkor, megenyhült arccal, énfelém fordult. Kérdezte: – Németországból jössz, fiam? – Igen. – Koncentrációs táborból-e? – Természetesen. – Melyikből? – A buchenwaldiból. – Igen, hallotta már hírét, tudja, az is „a náci pokolnak volt egyik bugyra” – így mondta. – Honnan hurcoltak ki? – Budapestről. – Meddig voltál oda? – Egy évig, egészében. – Sok mindent láthattál, fiacskám, sok borzalmat – mondta arra, s nem feleltem semmit. No de – így folytatta – fő, hogy vége, elmúlt, s földerülő arccal a házakra mutatva, melyek közt épp csörömpöltünk, érdeklődött: mit érzek vajon most, újra itthon, s a város láttán, melyet elhagytam? Mondtam neki: – Gyűlöletet. – Elhallgatott, de hamarosan azt az észrevételt tette, hogy meg kell, sajnos, értenie az érzelmeimet. Egyébként őszerinte „adott helyzetben” a gyűlöletnek is megvan a maga helye, szerepe, „sőt haszna”, és föltételezi, tette hozzá, egyetértünk és jól tudja, hogy kit gyűlölök. Mondtam neki: – Mindenkit. – Megint elhallgatott, ezúttal már hosszabb időre, utána meg újra kezdte: – Sok borzalmon kellett-e keresztülmenned? –, s azt feleltem, attól függ, mit tart borzalomnak. Bizonyára – mondta erre, némiképpen feszélyezettnek látszó arccal – sokat kellett nélkülöznöm, éheznem, és valószínűleg vertek is talán, s mondtam neki: természetesen. – Miért mondod, édes fiam – kiáltott arra fel, de már-már úgy néztem, a türelmét vesztve –, mindenre azt, hogy „természetesen”, és mindig olyasmire, ami pedig egyáltalán nem az?! – Mondtam: koncentrációs táborban ez természetes. – Igen, igen – így ő –, ott igen, de… – s itt elakadt, habozott kissé – de… nohát, de maga a koncentrációs tábor nem természetes! – bukkant végre a megfelelő szóra mintegy, s nem is feleltem néki semmit, mivel kezdtem lassan belátni: egy s más dologról sosem vitázhatunk, úgy látszik, idegenekkel, tudatlanokkal, bizonyos értelemben véve gyerekekkel, hogy így mondjam. Különben is – kaptam magam a változatlanul ott levő, s éppen csak egy kissé kopárabbá és gondozatlanabbá vált térről rajta –, ideje leszállanom, és ezt be is jelentettem neki. De velem tartott, s egy árnyas, támlája vesztett padot mutatva arrébb, indítványozta: telepednénk oda egy percre.
Először némelyest bizonytalankodni látszott. Valójában – jegyezte meg – most kezdenek még csak „igazán feltárulni a rémségek”, és hozzátette, „a világ egyelőre értetlenül áll a kérdés előtt: hogyan, miként is történhetett mindez egyáltalán meg”? Nem szóltam semmit, és akkor egész felém fordulva, egyszerre csak azt mondta: – Nem akarnál fiacskám, beszámolni az élményeidről? – Elcsodálkoztam kissé, és azt feleltem, hogy roppant sok érdekeset nemigen tudnék mondani neki. Akkor mosolygott kicsikét, és azt mondta: – Nem nekem: a világnak. – Amire, míg jobban csodálkozva, tudakoltam tőle: – De hát miről? – A lágerek pokláról – válaszolta ő, melyre én azt jegyeztem meg, hogy meg egyáltalában semmit se mondhatok, mivel a pokolt nem ismerem, és még csak elképzelni se tudnám. De ő kijelentette, ez csak afféle hasonlat: – Nem pokolnak kell-e – kérdezte – elképzelnünk a koncentrációs tábort? – és azt feleltem, sarkammal közben néhány karikát írva lábam alá a porba, hogy ezt mindenki a maga módja és kedve szerint képzelheti el, hogy az én részemről azonban mindenesetre csak a koncentrációs tábort tudom elképzelni, mivel ezt valamennyire ismerem, a pokolt viszont nem. – De ha, mondjuk, mégis? – erősködött, s pár újabb karika után azt feleltem: – Akkor olyan helynek képzelném, ahol nem lehet unatkozni –; márpedig, tettem hozzá, koncentrációs táborban lehetett, meg Auschwitzban is – már bizonyos föltételek közt, persze. Arra hallgatott egy kicsit, majd meg azt kérdezte, de némiképp valahogy már-már a kedve ellenére szinte, úgy éreztem: – És ezt mivel magyarázod? –, s kis gondolkodás után azt találtam: – Az idővel. – Hogyhogy az idővel? – Úgy, hogy az idő segít. – Segít…? miben? – Mindenben –, s próbáltam neki elmagyarázni, mennyire más dolog például megérkezni egy, ha nem is éppen fényűző, de egészében elfogadható, tiszta, takaros állomásra, ahol csak lassacskán, időrendben, fokonként világosodik meg előttünk minden. Mire egy fokozaton túl vagyunk, magunk mögött tudjuk, máris jön a következő. Mire aztán mindent megtudunk, már meg is értettünk mindent. S mialatt mindent megért, ezenközben nem marad tétlen az ember: máris végzi az új dolgát, él, cselekszik, mozog, teljesíti minden újabb fok minden újabb követelményét. Ha viszont nem volna ez az időrend, s az egész ismeret mindjárt egyszerre, ott a helyszínen zúdulna ránk, meglehet, azt el sem bírná tán se koponyánk, sem a szívünk – próbáltam valamennyire megvilágítani néki, amire ő, zsebéből közben szakadozott papirosú dobozt halászva elő, melynek gyűrött cigarettáit énfelém is idetartotta, de elhárítottam, majd két nagy szippantás után két könyékkel a térdére támaszkodva, így előredöntött felsőtesttel és rám se nézve, kissé valahogy érctelen, tompa hangon ezt mondta: – Értem. – Másrészt, folytattam, az ebben a hiba, mondhatnám hátrány, hogy az időt viszont ki is kell tölteni. Láttam például – mondtam neki – foglyokat, akik négy, hat vagy éppen tizenkét esztendeje voltak már – pontosabban: voltak még mindig meg – koncentrációs táborban. Mármost ezeknek az embereknek mindezt a négy, hat vagy tizenkét esztendőt, vagyis utóbbi esetben tizenkétszer háromszázhatvanöt napot, azaz tizenkétszer, háromszázhatvanötször huszonnégy órát, továbbá tizenkétszer, háromszázhatvanötször, huszonnégyszer… s mindezt vissza, pillanatonként, percenként, óránként, naponként: vagyis végig az egészet el kellett valahogy tölteniök. Megint másrészt viszont – fűztem tovább – épp ez segíthetett őnekik is, mert ha mindez a tizenkétszer, háromszázhatvanötször, huszonnégyszer, hatvanszor és újra hatvanszornyi idő mind egyszerre, egyetlen csapással szakadt volna a nyakukba, úgy bizonyára ők se állták volna – mint ahogy így állani bírták – se testtel, sem aggyal. S mivel hallgatott, hozzátettem még: – Így kell hát körülbelül elképzelni. – Ő meg erre, ugyanúgy, mint előbb, csak cigaretta helyett, amit időközben eldobott már, ezúttal az arcát tartva mind a két kezében, s talán ettől még tompább, még fojtottabb hangon azt mondta: – Nem, nem lehet elképzelni –, s részemről ezt be is láttam. Gondoltam is: akkor hát, úgy látszik, ezért mondanak helyette inkább poklot, bizonyára.



Source of the quotationPIM

Onbepaald door het lot (Dutch)

Bij het station aangekomen, stapte ik op de tram omdat ik last kreeg van mijn voeten, bovendien was het een lijn die ik van vroeger kende. Op het open balkon ging een magere, oude vrouw met een eigenaardige, ouderwetse kanten kraag haastig opzij toen ze me zag. Weldra verscheen er een man met een pet en een uniform, die mijn kaartje wilde zien. Ik zei dat ik uit het buitenland kwam en geen geld bij me had. Hij monsterde mijn jas, keek eerst mij aan en vervolgens de oude vrouw en zei toen dat er bepaalde voorschriften golden voor het passagiersvervoer, die overigens niet door hem, maar ‘door de lui boven hem’ waren gemaakt. Als ik geen geld had voor een kaartje, moest ik de tram verlaten. Ik antwoordde dat ik pijn in mijn voeten had, waarop de oude vrouw haar blik afwendde en naar de straat keek, alsof ze beledigd was door mijn woorden, ja alsof ik haar een verwijt had gemaakt. Op dat ogenblik ging de tussendeur van het rijtuig open en kwam er een zwaar gebouwde, donkerharige man met een verwaarloosd uiterlijk het balkon op gestommeld die iets onverstaanbaars riep. Hij droeg een overhemd zonder stropdas en een lichtgekleurd linnen pak en had een aktentas in zijn hand. Aan een riem om zijn schouder hing iets wat eruitzag als een zwarte doos. ‘Wat heeft dat te betekenen?’ riep hij, en tegen de conducteur snauwde hij: ‘Geef die jongen oumiddellijk een kaartje!’ terwijl hij hem met een nogal bruusk gebaar een geldstuk overhandigde, of liever gezegd: toestopte. Ik wilde hem bedanken, maar hij onderbrak mij nog steeds boos om zich heen kijkend, en zei: ‘Bepaalde mensen hier zouden zich moeten schamen.’ De conducteur was echter al doorgelopen en de oude vrouw staarde nog steeds aandachtig naar de straat. Toen hij dit zag, wendde hij zich met een veel vriendelijker gezicht naar mij en vroeg: ‘Kom je net terug uit Duitsland, mijn jongen?’ ‘Ja’, zei ik. ‘Uit een concentratiekamp?’ ‘Natuurlijk.’ ‘Welk kamp?’ ‘Buchenwald.’ Hij zei dat hij daarvan had gehoord en noemde het een der meest beruchte krochten van de nazi-hel. ‘Waar ben je opgepakt?’ ‘In Boedapest.’ ‘Hoe lang heb je in het kamp gezeten?’ ‘Alles bij elkaar één jaar.’ ‘Die ogen van je zullen heel wat gezien hebben, jongen, veel gruwelijks’, zei hij toen hij dit hoorde, waarop ik niets terugzei. ‘Gelukkig is het nu allemaal voorbij’, vervolgde hij, en met een opgewekt gezicht naar de huizen wijzend waar de tram tussendoor ratelde, vroeg hij wat fik voelde nu ik weer thuis was en de stad terugzag. Ik zei: ‘Haat.’ Even zweeg hij, maar toen zei hij dat hij vreesde mijn gevoelens te moeten begrijpen. Overigens waren haatgevoelens volgens hem ‘in bepaalde situaties’ zeer functioneel en zelfs ‘nuttig’, wat ik waarschijnlijk uit eigen ervaring wel wist. Hij zei ook nog: ‘Ik weet heel goed wie je haat.’ Ik antwoordde: ‘Iedereen.’ Na dit antwoord zweeg hij opnieuw en nu duurde het veel langer voordat hij weer begon te spreken. Hij vroeg: ‘Heb je veel gruwelijke dingen meegemaakt?’ Ik zei hem dat ik die vraag moeilijk kon beantwoorden omdat ik niet wist wat hij met ‘gruwelijk’ bedoelde. ‘Je hebt ongetwijfeld veel ontberingen moeten doorstaan en honger geleden en misschien hebben ze je in het kamp ook geslagen’, zei hij met een enigszins gespannen gelaatsuitdrukking.’ Ik antwoordde: ’Natuurlijk.’ Daarop riep hij luid: ‘Waarom antwoord je op alles wat ik zeg „natuurlijk”, beste jongen, terwijl we het over zaken hebben die helemaal niet natuurlijk zijn?’ Ik had de indruk dat hij op het punt stond zijn geduld te verliezen en zei: ‘In een concentratiekamp zijn ze wel natuurlijk.’ ‘Nu ja, goed, daar misschien wel, maar…’ – op dat punt aangeland bleef hij even steken en aarzelde hij – ‘maar een concentratiekamp is op zichzelf niet natuurlijk.’ Dit laatste zei hij op opgeluchte toon, alsof hij eindelijk het juiste woord had gevonden. Ik gaf geen antwoord omdat ik langzamerhand begon in te zien dat je over sommige zaken eenvoudig niet kon discussiëren met buitenstaanders, die wat de kampen betreft totaal onwetend waren en als kleine kinderen konden worden beschouwd. Toen ik uit het raam keek, zag ik dat we het plein naderden waar ik moest uitstappen. Het lag er nog net zo bij als vroeger, maar de huizen waren wat grauwer en vervelozer dan bij mijn vertrek uit Boedapest en zagen er enigszins verwaarloosd uit. Ik zei tegen de onbekende dat ik mijn bestemming had bereikt en dus afscheid van hem moest nemen, maar hij wilde me kennelijk nog wat langer gezelschap houden en stapte eveneens uit. Buiten wees hij op een overschaduwd bankje waar de rugleuning van was verdwenen en hij stelde voor om daar even te gaan zitten.
Aanvankelijk wist hij niet goed hoe hij van wal moest steken. ‘Eigenlijk’, merkte hij op, ‘komen al die gruwelen nu pas aan het licht’, en hij voegde eraan toe ‘dat de wereld zich verbijsterd afvroeg hoe dit alles had kunnen gebeuren.’ Ik zei niets, waarop hij zich geheel naar mij toekeerde en onverwachts vroeg: ‘Zou je de mensen niet willen vertellen wat je allemaal hebt meegemaakt, mijn jongen?’ Ik was nogal verbaasd door deze vraag en antwoordde dat ik hem niet veel interessants te vertellen had, maar hij glimlachte flauwtjes en zei: ‘Niet mij, maar de wereld.’ Nog meer verbaasd dan eerst vroeg ik: ‘Maar wát zou ik dan moeten vertellen?’ ‘Wat een hel het concentratiekamp was’, antwoordde hij, waarop ik opmerkte dat ik daar niets over wist te zeggen omdat ik de hel niet kende en me die ook absoluut niet kon voorstellen. Hij zei daarop dat dit ook maar een vergelijking was. ‘Is een concentratiekamp dan geen hel?’ vroeg hij, en ik antwoordde met mijn hak kringetjes in het stof trekkend dat iedereen natuurlijk vrij was om zich bepaalde voorstellingen te maken, maar dat ik alleen wist wat een concentratiekamp was, althans ertigszins, doordat ik daar zelf in had gezeten, maar dat ik me bij het woord ‘hel’ niets kon voorstellen. ‘Maar als je je de hel toch probeert voor te stellen, hoe ziet die er dan uit?’ hield hij aan en ik antwoordde na nog wat nieuwe kringetjes te hebben getrokken: ‘Als een plaats waar je je niet kunt vervelen, en dat kon je in de kampen wel, zelfs in Auschwitz in bepaalde omstandigheden.’ Daarop zweeg hij enige tijd en vervolgens vroeg hij, bijna met tegenzin naar het scheen: ‘Heb je daar een verklaring voor?’ Na even nagedacht te hebben antwoordde ik: ‘Dat komt door de tijd.’ ‘Door de tijd? Wat bedoel je daarmee?’ ‘Ik bedoel dat de tijd helpt.’ ‘Helpt? Waarmee dan?’ ‘Met alles.’ Ik probeerde hem uit te leggen wat het was om op een misschien niet luxueus maar in elk geval acceptabel, goed onderhouden en schoon station aan te komen, waar de werkelijkheid pas langzaam en geleidelijk, als het ware stukje bij beetje, tot je doordrong. Zodra je een brokstukje van het geheel aan de weet was gekomen, diende zich alweer het volgende aan en tegen de tijd dat je alles wist, begreep je ook alles. Intussen keek je niet werkeloos toe, je deed wat je te doen stond, leefde, handelde, spande je in en trachtte aan de eisen te voldoen die bij elke nieuwe graad van inzicht hoorden. Als dit niet zo was geweest, als je niet geleidelijk met de werkelijkheid was geconfronteerd, maar door al die kennis onmiddellijk bij aankomst was overspoeld, hadden je hersenen en je hart dat waarschijnlijk niet kunnen verdragen. In dergelijke bewoordingen trachtte ik hem duidelijk te maken wat het is om in een concentratiekamp te zitten, waarop hij een rafelig kartonnen doosje uit zijn zak opdiepte en me een verfomfaaide sigaret aanbood, die ik niet accepteerde. Hij stak zelf wel op, maar na de rook tweemaal diep geïnhaleerd te hebben boog hij zijn bovenlichaam voorover, legde zijn ellebogen op zijn knieën en zei zonder me aan te kijken, op enigszins doffe, moedeloze toon: ‘Ik begrijp het.’ ‘Aan de andere kant’, vervolgde ik, ‘werkte de tijd ook tegen je, of laat ik zeggen in je nadeel, want je moest hem zien door te komen. Ik heb gevangenen gezien die al vier, zes of meer jaren in het kamp zaten, beter gezegd nog in het kamp zaten, en sommigen zelfs twaalf jaar. Deze mensen moesten vier, zes of twaalf lange jaren doorkomen, in het laatste geval dus twaalfmaal driehonderdvijfenzestig dagen, oftewel twaalfmaal driehonderdvijfenzestig maal vierentwintig uren, dat wil zeggen twaalfmaal driehonderdvijfenzestig maal vierentwintig… enzovoort. Al die seconden, minuten, uren, dagen, die hele lange tijd, moesten ze het op de een of andere manier zien vol te houden. En toch… toch was dit juist hun geluk, want als ze die onmetelijke hoeveelheid van twaalfmaal driehonderdvijfenzestig maal vierentwintig maal zestig maal nog eens zestig seconden in één keer over zich uitgestort hadden gekregen, waren ze daar vast niet tegen bestand geweest, lichamelijk noch geestelijk, terwijl ze dat nu wel waren.’ ‘Toen de man bleef zwijgen, voegde ik er nog aan toe: ’Zo moet u zich dat ongeveer voorstellen.’ Hiecrop gooide hij zijn sigaret weg en zei, nog steeds in dezelfde gebogen houding gezeten maar met zijn handen zijn gezicht bedekkend: ‘Nee, ik kán me dat niet voorstellen!’ Zijn stem klonk nog doffer dan daarstraks, bijna verstikt, zodat ik begreep dat hij daar werkelijk niet toe in staat was. Ik dacht: daarom noemen buitenstaanders de kampen natuurlijk graag een hel.



PublisherVan Gennep, Amsterdam
Source of the quotationp. 226-231.

minimap