This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Tandori Dezső: Corsaro, Josefstadt

Portre of Tandori Dezső

Corsaro, Josefstadt (Hungarian)

’Sok mindent mondtam, ami nem volt úgy.
De amit nem mondok, az nem is lehet úgy.’
Ld. AZ ÚGY VOLT

Dublini ablakomban megjelenik egy ablakmosó.
Ezt a fém létra láttán kitalálom.
Fokról fokra tolja szét (ki a létrát),
Túlján, mint Witti határán túl semmiről nem lehet
Mondani semmit.

Némán nézem.
Szerencsére hamar elmegy.
Az ablakmosó.
Rákaptam a tévéközvetítésekre.
A vájdlingban áztathatom a lábam,
Ha fogadtam, jókor, irodán, Epsomra, Ascotra, akármi.

Dublin második legszélesebb folyójánál van egy iroda.
Az irodához közel egy híd.
Szemközt látszik a Mountjoy-börtön.
Fut egy ló, neve Montjoy.
Egy u-különbség, megteszem Montjoyt, nyerek.

Richard Quinn vitte, ő volt a zsokéja.
Azaz ’T’ Quinn.
Miért ’T’?
Teddy nem lehet stb.
A ’stb.’ a nagy pontosság igényének kifejezője.
Tényleg, miért ’T’?

Mögöttem felirat; Ouinnsworth.
Ez ott annyi kb., mint KÖZÉRT, Meinl, Billa etc.
Hát ez jól összejött. Nyert ’a Quinie’.
Elszívom kilencvenedik szál szimfóniámat, az eznapit.
Búcsú Dublintól.

A reptéren ír szurkolók.
Akhillesz-sisakok a fejeken, lóhere-alakúak,
Zöld-narancs-fehér színek.
Három trikó ratjam is, 40 fok a napon,
A három trikón fekete pulóver, halványkék farmerdzseki.

Ezek a királynő színei.
Egy csudaszép lányé, akibe beleszerettem.
Jó ég, 1975–76-ból a feleségem az!
Ezt a régi képet magammal hordom ezután.
Milyen szép nővel éltem.
És folyton csaknem megöltük egymást, minden ilyen.

Megalkottuk Szpéróékat, Dömiéket,
A királynő az én utazásaim engeldélyezője,
Történt egy s más.
Ami volt, nincs.
Ez a kép visszakerül – honnét, hova?
Ebbe a lányba vagyok szerelmes.
Magam se néztem őt akárhogy (ki honnét).

Ma talán én vagyok a jobb.
De azt el nem érem. Amilyen ő volt.
Szpéró is meghalt.
Ülök majd újra a Josefstadtban, egy templom falát nézem
Nagy hőségben.

Utána (soha nem iszom többé)
Beülök tonikra a Corsaróba.
Szpéróról tudnak már,
Elébem teszik majd a piros gyertyát,
Meggyújtják netán a piros gyertyát előttem
A korai délutánban.

Mint én, Szpéró halála óráján,
Öt évre rá,
Londonban, egy éjszaka, júniusban.
Másnap egy Éjszakai Műszak nevű apamén
Senki Sem Alhat nevű lova-fia nyert, nekem.
Én se aludtam (lásd piros mécsesem) akkor éjjel.

Most ezzel a csodaszép lánnyal fogom
Leterrorizálni őket.
Megmutatom fényképét.
Iszom három tonikot.
Lassan magamra maradok.
A tonik ivása lassul, a gyertyát megszokom.

Este, otthon, Bécs háztetőit nézve,
Előveszem a fényképet.
Még nem tudom, végigvetem magam az ágyon, nem vetem,
Szívom cigarettáim, a századiknál tartok majd.
Dublin után, Bécs után,
Ahogy a vonat elmarad, a repülőtér elmarad,
Cigaretta egy szál se.

A csodaszép lány, akkor tíz éve volt a feleségem,
Még nem tud róla semmit, hogy beleszerettem. Ma nincs itthon.
Nem sértődhet meg, hogy nem abba, aki ő ma. De belészerettem.
Pedig sokkal különb, úgy fest, ma, különbek vagyunk.
Minden minimalizálódik.

Ez, hogy hirtelen szerelmes vagyok, a maximum.
A minimalizált maximum?
Sok mindent mondtam, ami nem volt úgy. Ez rég volt.
Most tudjuk: amit nem mondunk, az nem is lehet úgy.
Most előveszem, nézem, nézem a képét. Fel fogom
Használni egy regényben.
Ott lesz ez a fotó.
Valaki szerelmes lesz belé újra,
Ebbe a lányba.
Aki tíz éve már a felesége volt akkor,
Aki a regény cselekménye szerint meghalt. Tragikusan.

Ülök a Josefstadtban, a Corsaro Trattoriában.
Ez a tonik maradt. Semmi tragédia.
Ettől senki senkit nem akarhat megölni. Meddő óra.
Ötvennégy kiló vagyok, öt rétegben megyek, árnyékban harminchat fok.
Csepp veríték se, de a lábam kiesik alólam,
Szédülök a gyengeségtől,
Aztán erőt veszek magamon,
Rágyútok,
Gondolok valamit, abba kapaszkodom.

Jegyzeteimet is fel kell dolgoznom még.
Az most elmaradt.
Tiszta haszon.
Hasznos, ha szerelmes vagy,
Avagy nem hasznos, megint több a teendőd,
Mint ha – szerelem híján – elintézted volna?
Nagyon rossz lesz magányosan, így, a Corsaróban.
Csak együtt lenne rosszabb, nevet majd az egykori csodaszép lány.



Source of the quotationPoetry international, Rotterdam, 1997

Corsaro, Josefstadt (Dutch)

’Ik heb veel gezegd, wat niet zo was.
Maar, wat ik niet zeg, kan ook niet zo zijn.’
Zie: DAT WAS ZO

In mijn Dublinse raam verschijnt een ramenlapper.
Bij het zien van de metalen ladder raad ik dat.
Tree voor tree schuift hij hem uit elkaar, (uit elkaar, de ladder),
Aan de andere kant, net zomin als over de grens van Witti kun je nergens
lets over zeggen.

Zwijgend kijk ik naar hem.
Gelukkig gaat hij gauw weg.
De glazenwasser.
Ik grijp tegenwoordig graag naar tv-uitzendingen.
Mijn voeten mag ik in een teiltje laten baden,
Heb ik gewed, dan op het goede moment, op een kantoor waar je
weddenschappen afsluit op Epsom, op Ascot, wat dan ook.

Langs de op een na grootste rivier van Dublin staat een kantoor.
Dichtbij het kantoor een brug.
Aan de overkant is de Mountjoy-gevangenis zichtbaar.
Er rent een paard, zijn naam is Montjoy.
Een ’u’ verschil, ik wed op Montjoy en win.

Richard Quinn reed hem, hij was zijn jockey.
’T’ Quinn, beter gezegd.
Waarom ’T’?
Teddy kan het niet zijn, enz.
De enz. is de uitdrukking voor de eis om precies te zijn.
Ja eigenlijk, waarom ’T’?

Achter mij een opschrift; Ouinnsworth.
Dit is daar ca. zoiets als EDAH, Meinl, Billa, etc.
Zo, dat is mooi voor elkaar. ’Quinie’ heeft gewonnen.
Ik rook mijn negentigste Szimfónia-sigaret, voor die dag.
Afscheid van Dublin.

Op het vliegveld lerse supporters.
Achilles-helmen op de hoofden, klaverbladvormige,
Groen-oranje-witte kleuren.
Ook ik draag drie T-shirts, 40 graden in de zon,
Over de drie T-shirts een zwarte trui, lichtblauwe spijkerjas.

Dit zijn de kleuren van de koningin.
Van een wonderschoon meisje, op wie ik verliefd geworden ben.
Goede hemel, het is mijn vrouw uit 1975–76!
Dit oude beeld draag ik hierna bij me.
Met wat een mooie vrouw heb ik geleefd.
En voortdurend brachten we elkaar haast om het leven, zo is alles.

We hebben de Szpérós en de Dömis geschapen,
De koningin geeft toestemming voor mijn reizen,
Er is het een en ander gebeurd.
Wat er was, is niet meer.
Dit beeld gaat terug – waar vandaan, waarheen?
Op dit meisje ben ik verliefd.
Hoe dan ook, zelf heb ik haar niet gezien-gekozen (uit, waarvandaan).

Vandaag ben ik misschien de betere.
Maar dat bereik ik nooit. Zoals hij was.
Szpéró is ook gestorven.
Ooit zal ik weer in Josefstad zitten, kijken naar de muur van een kerk
In de hitte.

Daarna (ik drink nooit meer)
Ga ik in de Corsaro zitten voor een tonic.
Van Szpéró weten ze al,
Ze zullen de rode kaars voor mij neerzetten,
Ze zullen wellicht de rode kaars voor mij aansteken
In de vroege namiddag.

Zoals ik deed, in het laatste uur van Szpéró,
Vijf jaar daarna,
In Londen, op een nacht, in juni.
De dag daarop won de paardenzoon van vader-hengst Nachtdienst
Niemand Mag Slapen genaamd, voor mij.
Ik had ook niet geslapen (zie mijn rode waxinelichtje) die nacht.

Nu ga ik hen met dit wonderschone meisje
Terroriseren.
Ik laat haar foto zien.
Ik drink drie tonic.
Langzaam blijf ik alleen.
Het drinken van de tonic wordt trager, aan de kaars raak ik gewend.

’s Avonds, thuis, kijkend naar de daken van Wenen,
Haal ik de foto te voorschijn.
Ik weet nog niet of ik languit op het bed zal neerploffen, ik plof niet,
Rook mijn sigaretten, straks zal ik bij de honderdste zijn.
Na Dublin, na Wenen,
Zoals de trein wegblijft, het vliegveld achterblijft,
Geen sigaret meer.

Het wonderschone meisje was toen tien jaar mijn vrouw,
Ze weet er nog niets van, dat ik verliefd op haar werd. Ze is vandaag niet thuis.
Ze mag zich niet beledigd voelen dat ik niet op degene, die ze vandaag is.
Maar ik ben verliefd geworden.
Terwijl ze veel hoogstaander is, lijkt het, we zijn vandaag hoogstaander.
Alles minimaliseert zichzelf.

Dit, dat ik plotseling verliefd ben, is het maximum.
Het geminimaliseerde maximum?
Ik heb veel gezegd, wat niet zo was. Dat was lang geleden.
Nu weten we: wat we niet zeggen, kan ook niet zo zijn.
Nu haal ik hem tevoorschijn, ik kijk, ik kijk naar het plaatje. Ik zal het
Gebruiken in een roman.
Daar zal deze foto zijn.
lemand zal weer verliefd op haar worden,
Op dit meisje.
Dat toen al tien jaar lang zijn vrouw was,
dat volgens de handeling van de roman gestorven is. Op tragische wijze.

Ik zit in Josefstad, in de Corsaro Trattoria.
Deze tonic is overgebleven. Geen tragedie.
Hierdoor zou niemand iemand willen vermoorden. Vruchteloos uur.
Ik weeg vierenvijftig kilo, ik loop in vijf lagen rond, zesendertig graden in de schaduw.
Geen druppel zweet, maar mijn benen vallen onder mij vandaan,
Ik duizel van de zwakte,
Dan put ik weer kracht uit mijzelf,
Steek een sigaret op,
Denk ergens aan, houd me daaraan vast.

Mijn aantekeningen moet ik ook nog uitwerken.
Dat is nu achterwege gebleven.
Zuivere profijt.
Het is nuttig, als je verliefd bent,
Of is het niet nuttig, je hebt weer meer te doen,
Dan wanneer je het – bij gebrek aan liefde – had geregeld?
Het zal eenzaam heel erg worden, zo, in de Corsaro.
Alleen samen zou het nog erger zijn, zal het wonderschone meisje van weleer lachen.



Source of the quotationPoetry international, Rotterdam, 1997

minimap