Het hart van een hart is de hartaanval,
de materie die crasht, met zwart weefsel
doorschoten, waarmee zich het lichaam
tot het huis en zijn doorbloede
gebruiken of een wandeling
langs het ijskoude stuwmeer verklaart
als verzinkend in zijn vlezen staat,
een spier door zijn zozijn verlaten.
In zijn blauw, de kern van zijn afbraak,
is het hart als een dier dat klam
uit de zuurstof verdreven naar
de grens van zijn anatomie
stervend meer dan zichzelf is
en daarin verweven met het gedicht,
dat zich infarct na infarct
aan het voorbijgaan schenkt en daarbij
steeds weer,
de dood in het schrift geslagen,
zijn deel van de wereld vernietigt.
