Bastelaere, Dirk van: Die Berge betrachten (Naar de bergen kijken in German)

Wanneer de Zwitserse avond valt,

loert in het tegenlicht, achter het waaiende wit van gordijnen
de berg.

Zijn blik is het slijm
in het hart van de dingen
dat ons opjaagt, opgejaagd hart.

Het is geruis
van graniet
dat heimelijk door onze beschouwingen schuift.

Het woont in een hand
die als schaduw
zich over de buigende rug werpt van een man die zijn kinderen
glimlachend instopt of, laat aan zijn tekentafel,
nog een glimp van de wereld ontwerpt.

Als je ooit naar een berg hebt gekeken,
kijken de bergen voor altijd terug,
al is dat een mistflard, de klank van een koebel,
het bergpuin dat in de morene
onze aandacht verdeelt.

Wenn der Schweizer Abend kommt,
lauert im Gegenlicht, hinter dem wehenden Weiß von Gardinen
der Berg.

Sein Blick ist der Schleim
im Herz der Dinge,
das uns hetzt, gehetztes Herz.

Es ist das Geräusch
von Granit,
das sich heimlich durch unsere Betrachtungen schiebt.

Es wohnt in einer Hand,
die als Schatten
sich auf den bückenden Rücken eines Mannes wirft, der seine Kinder
lächelnd zudeckt oder, spätabends an seinem Zeichentisch,
noch einen Zipfel der Welt entwirft.

Wenn man jemals einen Berg betrachtet hat,
schauen die Berge auf ewig zurück,
auch wenn es nur ein Nebelfetzen ist, der Klang einer Kuhglocke,
das Geröll, das in der Moräne
unsere Aufmerksamkeit streut.