Boens, Daan: Ballade van de onschuld

Op 't grijs perron, nabij de Docks

Een blonde Lady met haar fox:

Een geur van wind en visserijen,

Van zee, van lis en specerijen,

Een lage lucht, een rookkolom,

Sirenenkreet, claxongebrom,

Een autosliert, een mensenjagen

En zij daarin op 't licht gedragen.

Zeer blond, zeer slank, doorschijnend glas,

In geur van rozen: roos in was,

Als kelk, heur haar op 't bont gegleden,

Als dauw haar ogen, naar beneden,

Onroerbaar staat zij op 't perron

En leeft en heerst: door mist de zon.

Wie gaat voorbij, kijkt op, treedt nader,

Denkt: 'Botticelli buiten kader.'

Zij waakt, negeert wie gaan voorbij,

blijft vrouw en recht in 't wild getij.

Zij streelt haar hond, zij glimlacht even:

dierogen zien haar naakt begeven.

Ebével, dokkok oldalán,

a parton szőke lady áll.

Szélnek, halnak, víznek, hínárnak,

s fűszerek illatai szállnak;

Füst, köd, alacsony légnyomás,

duda, sziréna jajgatás,

autó, s ember nyüzsgése közben

ott áll a lady fényözönben.

Sudár-szép, átlátszó üveg,

körüle rózsa-szag lebeg,

haja kehelyként áll a bundán,

szeme mint a harmat, lehunyván,

meg sem moccanva áll tovább,

él, perzsel: nap a ködön át.

„Rámátlan Botticelli-kép ő"

gondolja a melléje lépő.

Mit néki lárma, forgatag:

a vad nyüzsgésben nő marad.

Mosolygva simogatja a kutyáját:

állat-szem látja csak odaadását.