This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Snoek, Paul: Georgien (Georgië in German)

Portre of Snoek, Paul

Georgië (Dutch)

1
de dag ging open
als een oesterschelp
ik zag de witte parel
van het licht
en wat het licht ontbloot.

de rode borst van het gebergte
het wonder een vogel te zien
en het geluk de vrede
die ruig en breed is
als een zomerwind
te vergezellen met zichzelf.

2
ik heb de suiker
uit de lucht van azië geproefd
lijk uit het sap van een watermeloen.
ik droeg mijn handen in elkaar
tien vingers van de vrede
door een tuin van niets dan zwijgen
waar mannen groeien eukalieptus
en vrouwen van laurier.
ik voelde hoe mijn handen
een meisje plukten uit een korenbloem
vasjiliki het korenmeisje
een naam in een blauwe bloem

3
O kleine vreugde van een wandelaar
die graag verdwalen wil ver van zichzelf.
de aarde maakte van de mens in mij
een beeld dat leerde zwijgen.
zij is het bruidskleed
van de wereld
met hier en daar
het okselhaar van een gebogen boom.
de wolken witte waterplanten
en de mens een zenuwvis
in de bronzen sneeuw
van de kaukasus
zwemt zichzelf verloren.

4
in de handen van de zee
heb ik vergeten
alles wat ik van de wereld
niet vergeten kon
de moordkleur van een oorlog
het werktuig van de haat.
de zwarte zee geen zwarte wonde
maar stil lijk alle water
een volmaakt gebaar
dat de wereld versiert.
en in de armen van de avond
zong de wind een theeplukkerslied
dat de dag smeekt om vreugde
de aarde het heilige dier
om een zwijgend geslacht
en de mens het krachtig kind
om zaad van vrede.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://lyrikline.org/index.php?id

Georgien (German)

1
Der tag ging auf
wie eine austernschale
ich sah die weiße perle
des lichtes
und was das licht entblößt

die rote brust des gebirges
das wunder ein vöglein zu sehn
und das glück den frieden
der rauh und breit ist
wie ein sommerwind
anzuschließen sich selbst

2
ich habe den zucker
aus asiens luft gekostet
wie aus dem saft
einer wassermelone
ich trug meine hände in einander
zehn finger des friedens
durch einen garten nur von schweigen
wo männer wachsen eukalyptus
und frauen von lorbeer
ich fühlte wie meine hände
aus einer kornblume ein mädchen pflückten
vasjiliki das kornmädchen
in einer blauen blum ein name

3
o kleine freude eines wanderers
der gerne sich verirren will
weit von sich selbst
die erde machte
aus dem menschen in mir
ein bild das schweigen lernte
sie ist das brautkleid
dieser welt
hat hier und dar
das achselhaar gebognen baums
die wolken weiße wasserpflanzen
und der mensch ein nervenfisch
im bronzenen schnee
des kaukasus
schwimmt selbstverloren

4
in des meeres händen
hab ich alles was ich von der welt
nicht vergessen konnte
vergessen
die mordesfarbe eines krieges
des hasses werkzeug
das schwarze meer nicht schwarze wunde
sondern still wie alles wasser
eine geste die vollendet
die die welt verziert
und in des abends armen
sang der wind ein teepflückerlied
das den tag um freude anfleht
die erde das heilige tier
um ein schweigendes geschlecht
und den menschen das kräftige kind
um friedenssaat



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.lyrikline.org

minimap