To (Polish)
Żebym wreszcie mógł powiedzieć, co siedzi we mnie. Wykrzyknąć: ludzie, okłamywałem was Mówiąc, że tego we mnie nie ma, Kiedy TO jest tam cięgle, we dnie i w nocy. Chociaż właśnie dzięki temu Umiałem opisywać wasze łatwopalne miasta, Wasze krótkie miłości i zabawy rozpadające się w próchno, Kolczyki, lustra, zsuwające się ramiączko, Sceny w sypialniach i na pobojowiskach.
Pisanie było dla mnie ochronną strategią Zacierania śladów. Bo nie może podobać się ludziom Ten, kto sięga po zabronione.
Przywołuję na pomoc rzeki, w których pływałem, jeziora Z kładką między sitowiem, dolinę, W której echu pieśni wtórzy wieczorne światło, I wyznaję, że moje ekstatyczne pochwały istnienia Mogły być tylko ćwiczeniami wysokiego stylu, A pod spodem było TO, czego nie podejmuję się nazwać.
TO jest podobne do myśli bezdomnego, kiedy idzie po mroźnym, obcym mieście.
I podobne do chwili, kiedy osaczony Żyd widzi zbliżające się ciężkie kaski niemieckich żandarmów.
TO jest jak kiedy syn króla wybiera się na miasto i widzi świat prawdziwy: nędzę, chorobę, starzenie się i śmierć.
TO może też być porównane do nieruchomej twarzy kogoś, kto poją, że został opuszczony na zawsze.
Albo do słów lekarza o nie dającym się odwrócić wyroku.
Ponieważ TO oznacza natknięcie się na kamienny mur, i zrozumienie, że ten mur nie ustąpi żadnym naszym błaganiom. Source of the quotation | http://wiersze.doktorzy.pl |
|
Tio (Esperanto)
Se mi fine povus diri, kio sidas en mi! Elkriante: Mi mensogis vin, homojn, Kiam mi ĉiam denove diris, ke TIO ne estas en mi, kvankam ĝi ĉiam ĉeestas, tage kaj nokte. Kvankam mi ĝuste al ĝi devas danki, ke mi povis priskribi viajn facile flamigeblajn urbojn tiel, kiel ili estas, viajn mallongajn amaferojn kaj plezurojn, kiuj disfalas en polvon., orelajn ringojn, deŝoviĝinta pantalontenilo, la dormĉambroj, la batalkampoj - kaj en ili la scenoj. La skribado estas por mi protekta strategio, per ĝi mi forviŝis la spurojn. Ĉar neniu povas veki plaĉon, kiu kaptas al malpermesita. Mi vokis pri helpo la riverojn, en kiuj mi naĝis, kun pado en la fragmito, en valo, en la resono de la kanto, kiu akompanas vesperan lumon, kaj mi devas koncedi al mi: eĉ, se mi laŭdis la vivon ekstaze, ĝi estis tamen nenio alia krom ekzercado de pli alta stilo. Ĉar ĉiam estis post ĝi tiu TIO, mi eĉ ne volas prinomi ĝin. Tiu TIO similas al la penso de senhejmulo, kiu travagas frostan kaj fremdan urbon. Ĝi similas al la momento, kiam jam encirkligita judo vidas proksimiĝi la pezajn kaskojn de la germana militpolico. Tiu TIO estas, se la reĝofilo foiras en la urbon kaj tiam ekvidas la veran mondon: mizeron kaj malsanojn, la oldiĝon kaj la morton Tiun TIO oni povas kompari ankaŭ kun la perpleksa vizaĝo de iu, kiu ekkomprenas, ke li estas forlasita por ĉiam. Kaj se la kuracisto diras finfinan verdikton, estas kiel tiu TIO. Ĉar la TIO similas al vando kontraŭ kiu oni kuras, por poste gajni la ekkonon, ke tiu ŝtonvando ne retiriĝas, ĉar iu petegas ĝin pri tio.
Source of the quotation | http://donh.best.vwh.net |
|