This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Castro Alves, Antônio de: Hora da Saudade

Portre of Castro Alves, Antônio de

Hora da Saudade (Portuguese)

Tudo vem me lembrar que tu fugiste,

Tudo que me rodeia de ti fala.

Inda a almofada, em que pousaste a fronte

O teu perfume predileto exala

 

No piano saudoso, à tua espera,

Dormem sono de morte as harmonias.

E a valsa entreaberta mostra a frase

A doce frase qu'inda há pouco lias.

 

As horas passam longas, sonolentas...

Desce a tarde no carro vaporoso...

D'Ave-Maria o sino, que soluça,

É por ti que soluça mais queixoso.

 

E não vens te sentar perto, bem perto

Nem derramas ao vento da tardinha,

A caçoula de notas rutilantes

Que tua alma entornava sobre a minha.

 

E, quando uma tristeza irresistível

Mais fundo cava-me um abismo n'alma,

Como a harpa de Davi teu riso santo

Meu acerbo sofrer já não acalma.

 

É que tudo me lembra que fugiste.

Tudo que me rodeia de ti fala...

Como o cristal da essência do oriente

Mesmo vazio a sândalo trescala.

 

No ramo curvo o ninho abandonado

Relembra o pipilar do passarinho.

Foi-se a festa de amores e de afagos...

Eras – ave do céu... minh'alma – o ninho!

 

Por onde trilhas – um perfume expande-se

Há ritmo e cadência no teu passo!

És como a estrela, que transpondo as sombras,

Deixa um rastro de luz no azul do espaço...

 

E teu rastro de amor guarda minh'alma,

Estrela que fugiste aos meus anelos!

Que levaste-me a vida entrelaçada

Na sombra sideral de teus cabelos!...

 

 

Curralinho, 2 de abril de 1870.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://rejanejane.blogspot.hu

Vágyódás óráin (Hungarian)

Minden hiányod juttatja eszembe,

minden dolog rólad beszél körültem.

A párna, melybe arcodat temetted,

imádott illatod lehelli hűlten.

 

Reád várva epedő zongorádon

minden hang síri álomba merült rég;

a valcer egy dallamnál nyitva félig,

az édes dallamnál, mely el sem ült még.

 

A hosszas órák álmosan vonulnak...

köd-szekerén az est a földre lebben...

az Úrangyala zokogó harangja

teérted zokog még keservesebben.

 

És te nem jössz, nem ülsz, nem ülsz le mellém,

s nem lendíted az alkonyati szélnek

csilló hangjaid tömjénfüstölőjét,

mikkel lelked eltelte az enyémet.

 

S ha a lebírhatatlan szomorúság

szakadékát lelkemben mélyre ássa,

Dávid hárfájaként keserü kínom

nem enyhíti ajkad szent kacagása.

 

Minden eszembe juttatja hiányod,

minden, ami köröttem van, reád vall,

mint az indus kenet kristály-üvegje

üresen is telt szantál illatával.

 

Görcsös ágon a fészek, elhagyatva,

megőrzi csirregését a verébnek.

Szerelmek, kéjek ünnepe - hová lett?...

Voltál - égi madár... lelkem - a fészek!

 

Mert bárhol jársz - ott illat száll körötted,

lépésed rímet és ritmust dobogtat!

Vagy, mint a csillag, mely átverve árnyak

sokát, az űr azúrján fény-nyomot hagy...

 

Szerelmed fény-nyoma vigyázza lelkem,

ki vágyaimtól szöktél messze, csillag,

aki elvetted életem, s beszőtted

csillagos árnyába hajszálaidnak!...



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://nokedlira.blogspot.hu

minimap