This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Nemésio, Vitorino: Harmóniát teremt lelkemben az este (O anoitecer situa as coisas na minha alma in Hungarian)

Portre of Nemésio, Vitorino

O anoitecer situa as coisas na minha alma (Portuguese)

O anoitecer situa as coisas na minha alma

Como as cadeiras arrumadas

Quando os amigos partiram.

Meus degraus ainda têm a passada do adeus,

Lá quando uma palavra cria tudo,

E o resto, fechada a porta,

É posto nas mãos de Deus.

Então, à minha janela,

Tudo repousa e larga o aro dos conjuntos,

Tudo vem, com um gesto secreto e confiado,

Pedir-me o molde e o amor do isolamento,

Como se um desconhecido

Passasse e pedisse lume

E eu, sem reparar, lho estendesse:

Quando quisesse conhecê-lo,

Só a minha brasa ao longe,

Na noite que se faz pelo peso dos rios

E vive de fogo dado.

Assim nocturno, sou

O suporte de quem não tem para a consciência,

Que é como não ter para pão:

As coisa cegas

Prendem-se a mim,

Ao meu olhar, que é único na noite

Pelo seu grande alcance de humildade,

E fico cheio delas,

Como estes sítios ermos, junto de uma cidade,

Cemitérios de tudo, lugares para cães e bidons velhos;

Fico cheio da pobreza e do sinal das coisas,

Como um retrato de gente pobre é pobre e gauche

(Vale a recordação),

Mas sinto-me, ao mesmo tempo seco  cheio de tacto

Como se fosse o seu bordão.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://lili-one.livejournal.com/1179834.html

Harmóniát teremt lelkemben az este (Hungarian)

Harmóniát teremt lelkemben az este,

Elrendez mindent, ahogy a székeket szokás

helyükre tenni a vendégek távozta után.

A lépcsőfokok még őrzik az Isten veleddel búcsúzók lépteit.

A szavak mindig teremtenek...

Az ajtó bezárult,

A többi már Isten kezében.

Az ablakomnál elnyugszik minden,

Elvesztik megtartó szerkezetüket a dolgok,

Hogy majd meghitten kéredzkedjenek vissza hozzám:

Öntsem magányba-szerelmesült létüket új alakzatokba.

Mintha egy ismeretlen jönne erre,

Tüzet kérne,

Én, rá se hederítve adnék

S ha később meg akarnám ismerni őt,

A folyók sötét húsától súlyos éjszakában,

A távolban csak parazsat látnék

Amely idegen lángból táplálkozott.

Ilyképpen vagyok éjszakai szerzet,

Nincstelenek gyámola, akik éheznek az öntudatra,

Mintha kenyérre.

Belémcsimpaszkodnak

Vakon a dolgok,

Pillantásomhoz kötődnek, mely az alázat

Egyetlen fényudvara az éjszakának

Megtelek velük,

Mint e kihalttá élt helyek a város mellett,

Elvénhedt benzineshordók és kutyák temetői,

Eltölt a szegénység és a dolgok jele,

Mint ahogyan egy szegényekről mintázott kép

Szegény és elnyűtt,

De ugyanakkor kiszikkadtnak érzem magam,

Mintha sétabotja volnék.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap