Nemésio, Vitorino: Harmóniát teremt lelkemben az este (O anoitecer situa as coisas na minha alma in Hungarian)
O anoitecer situa as coisas na minha alma (Portuguese)O anoitecer situa as coisas na minha alma Como as cadeiras arrumadas Quando os amigos partiram. Meus degraus ainda têm a passada do adeus, Lá quando uma palavra cria tudo, E o resto, fechada a porta, É posto nas mãos de Deus. Então, à minha janela, Tudo repousa e larga o aro dos conjuntos, Tudo vem, com um gesto secreto e confiado, Pedir-me o molde e o amor do isolamento, Como se um desconhecido Passasse e pedisse lume E eu, sem reparar, lho estendesse: Quando quisesse conhecê-lo, Só a minha brasa ao longe, Na noite que se faz pelo peso dos rios E vive de fogo dado. Assim nocturno, sou O suporte de quem não tem para a consciência, Que é como não ter para pão: As coisa cegas Prendem-se a mim, Ao meu olhar, que é único na noite Pelo seu grande alcance de humildade, E fico cheio delas, Como estes sítios ermos, junto de uma cidade, Cemitérios de tudo, lugares para cães e bidons velhos; Fico cheio da pobreza e do sinal das coisas, Como um retrato de gente pobre é pobre e gauche (Vale a recordação), Mas sinto-me, ao mesmo tempo seco cheio de tacto Como se fosse o seu bordão.
|
Harmóniát teremt lelkemben az este (Hungarian)Harmóniát teremt lelkemben az este, Elrendez mindent, ahogy a székeket szokás helyükre tenni a vendégek távozta után. A lépcsőfokok még őrzik az Isten veleddel búcsúzók lépteit. A szavak mindig teremtenek... Az ajtó bezárult, A többi már Isten kezében. Az ablakomnál elnyugszik minden, Elvesztik megtartó szerkezetüket a dolgok, Hogy majd meghitten kéredzkedjenek vissza hozzám: Öntsem magányba-szerelmesült létüket új alakzatokba. Mintha egy ismeretlen jönne erre, Tüzet kérne, Én, rá se hederítve adnék S ha később meg akarnám ismerni őt, A folyók sötét húsától súlyos éjszakában, A távolban csak parazsat látnék Amely idegen lángból táplálkozott. Ilyképpen vagyok éjszakai szerzet, Nincstelenek gyámola, akik éheznek az öntudatra, Mintha kenyérre. Belémcsimpaszkodnak Vakon a dolgok, Pillantásomhoz kötődnek, mely az alázat Egyetlen fényudvara az éjszakának Megtelek velük, Mint e kihalttá élt helyek a város mellett, Elvénhedt benzineshordók és kutyák temetői, Eltölt a szegénység és a dolgok jele, Mint ahogyan egy szegényekről mintázott kép Szegény és elnyűtt, De ugyanakkor kiszikkadtnak érzem magam, Mintha sétabotja volnék.
|