This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Pignatari, Décio: O lobisomem

Portre of Pignatari, Décio

O lobisomem (Portuguese)

O amor é para mim um iroquês
De cor amarela e feroz catadura
Que vem sempre a galope, montado
Numa égua chamada Tristeza.
Ai, Tristeza tem cascos de ferro
E as esporas de estranho metal
Cor de vinho, de sangue e de morte,
Um metal parecido com ciúme.
 
(O iroquês sabe há muito o caminho e o lugar
Onde estou à mercê:
É uma estrada asfaltada, tão solitária quanto escura,
Passando por entre uns arvoredos colossais
Que abrem lá em cima suas enormes bocas de silêncio e solidão.)
 
Outro dia senti um ladrido
De concreto batendo nos cascos:
Era o meu Iroquês que chegava
No seu gesto de anti-Quixote.
Vinha grande, vestido de nada
Me empolgou corações e cabelos
Estreitou as artérias nas mãos
E arrancou minha pele sem sangue
E partiu encoberto com ela
Atirando-me os poros na cara.
E eu parti travestido de Dor,
Dor roubada da placa da rua
Ululando que o vento parasse
De açoitar minha pele de nervos.
Veio o frio com olhos de brasa
Jogou olhos em todo o meu corpo;
Encontrei uma moça na rua,
Implorei que me desse sua pele
E ela disse, chorando de mágoa,
Que era mãe, tinha seios repletos
E a filhinha não gosta de nervos;
Encontrei um mendigo na rua,
Moribundo de fome e de frio:
«Dá-me a pele, mendigo inocente,
Antes que Ela te venha buscar.»
Respondeu carregado por Ela:
«Me devolves no Juízo Final?»;
Encontrei um cachorro na rua:
«Ó cachorro, me cedes tua pele?»
E ele, ingénuo, deixando a cadela
Arrancou a epiderme com sangue
Toda quente de pêlos malhados
E se foi para os campos de lua
Desvestido da própria nudez
Implorando a epiderme da lua.
Fui então fantasiado a travésti
Arrojado na escala do mundo
E não houve lugar para mim.
 
Não sou cão, não sou gente – sou Eu.
 
Iroquês, Iroquês, que fizeste?



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://antologiadoesquecimento.blogspot.hu

A farkasember (Hungarian)

Rézbőrű, vad irokéz
Indián a szerelem.
Kancája Szomorúság,
Azon jön gyors ügetéssel.
Ó, jaj, a Szomorúságnak
Vaspatái vannak, sarkantyúi
Pedig vérből, halálból, borból,
Féltékenységből kovácsolódtak.
 
(Hosszú ideje tudja az irokéz,
Hol, merre találhat engem:
Aszfaltos út, magányos és sötét,
Óriás fák árnyékában kanyarog
Ott, fönt a sötétlő rengetegben.)
 
Valamely nap az aszfalt csattogását
Hallottam, ahogy lovának patája
Csapódott: az én irokéz indiánom volt,
Ellen-Don Quijoteként megérkezett.
Hatalmasan jött, semmibe öltözötten,
Hajam és szívem megragadta,
Kezemben az ereket összeszorította,
És vértelen bőröm leszaggatta,
Bőröm magára öltötte, arcomba
Hajítva meztelen pórusaim.
Fájdalmam ruhaként tapadt önmagamra,
Így mentem, vonyítva cipelve magamon
Az utca iszonyú Kínjait, könyörögve a szélhez,
Ne korbácsolja védtelen-csupasz idegszálaim.
És jött a hideg, parázsló szemei
Testem végig és végig égették;
Találkoztam egy lánnyal az utcán,
Kértem a bőrét, könyörögtem, de
Zokogva, bánatosan mondta, hogy
Anya, mellét csordultig tölti a tej, és
A kislánya nem kíván csupasz idegeket;
Találkoztam egy koldussal az utcán,
Aki éhségtől-hidegtől haldoklott éppen:
„Add nekem a bőröd, ártatlan ember,
Mielőtt eljön érted a Halál.”
Halála pillanatában így válaszolt:
„A végítéletkor visszaadod?”
Találkoztam egy kiskutyával az utcán:
„Átadod a bőröd, ártatlan kutya?”
Es valóban elhagyta ő a saját anyját,
Lerántva véres kutyabőrét, amely
Meleg volt és szőrös, és puha,
És holdbéli mezőkre távozott,
Meztelenségét messzire hajítva,
Könyörögve a Hold bőréért.
Kentaurnak, félembernek
Öltöztem tehát, a világ lépcsőjére
Lökve, és nem volt számomra hely.
 
Nem kutya, nem ember, de önmagam vagyok.
 
Irokéz, Irokéz, mit tettél?



Uploaded byP. T.
Source of the quotationP. A.

minimap