This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

The page of Stasiuk, Andrzej, Polish biography

Image of Stasiuk, Andrzej
Stasiuk, Andrzej
(1960–)

Biography

Andrzej Stasiuk urodził się w 1960 roku w Warszawie, prozaik, poeta, zajmuje się także krytyką literacką, jest jedną z najgłośniejszych karier literackich ostatnich lat. Uhonorowany wieloma nagrodami (m.in. nagrodą Fundacji im Kościelskich, 1995; Nike, 2005), wyrzucany ze szkół i imający się rozmaitych prac, właściciel niekonwencjonalnego życiorysu: w początkach lat osiemdziesiątych zaangażowany w ruch pacyfistyczny, zdezerterował z wojska i półtora roku spędził w więzieniu. Współpracował z pismami wydawanymi przez animatorów literackiego undergroundu w Polsce. W roku 1987 wyprowadził się z Warszawy i zamieszkał na dalekiej prowincji, skąd przysyła swoje teksty do najpoczytniejszych i najbardziej prestiżowych gazet i czasopism, najchętniej do "Gazety Wyborczej" i "Tygodnika Powszechnego". Razem z żoną, Moniką Sznajderman, założył w roku 1996 wydawnictwo Czarne.

Rozgłos zdobył tomem opowiadań Mury Hebronu (1992), w którym w sposób drapieżny i jednocześnie patetyczny przedstawił życie z zakładzie penitencjarnym. Już wtedy krytycy zwrócili uwagę na nienaganny styl autora, na jego nieprzeciętną kulturę literacką. Kolejne tomy prozy ugruntowały pozycję literacką Stasiuka. Z zainteresowaniem przyjęto powieść przygodowo-refleksyjną Biały kruk (1995) i wydane w tym samym roku Opowieści galicyjskie, niewielką objętościowo książeczkę zawierającą 15 krótkich utworów połączonych tematycznie. Opowiada się w niej o życiu mieszkańców zdegradowanej cywilizacyjnie wsi, o przemianach, jakie przeorały świadomość prostych mieszkańców tego odludzia. Za szczytowe osiągnięcie tego etapu pisarstwa Andrzeja Stasiuka uznaje się tom prozy Dukla (1997), dzieło, w którym doszły do głosu bez mała filozoficzne ambicje pisarza. Narrator czy to oprowadzający po tytułowym miasteczku, czy to opisujący śmierć zwierząt bądź zjawiska atmosferyczne, oddaje się swoistej medytacji, analizuje przeróżne kategorie ontologiczne, takie jak przemiany czasu, deformacje przestrzeni, niedostrzegalne gołym okiem rytmy i porządki.

Zmiana tonacji następuje wraz z pojawieniem się dwu kolejnych tomów prozy: bezpretensjonalnego, napisanego "na jednym oddechu" szkicu do autobiografii (Jak zostałem pisarzem; 1998) i drugiej w dorobku autora powieści Dziewięć (1999). W tej ostatniej Stasiuk przedstawia Warszawę doby rodzącego się w Polsce kapitalizmu (początek lat 90.), chce uchwycić ważny motyw przejścia między dawnymi i nowymi czasy, który według niego naznaczony jest przede wszystkim rozpadem więzi międzyludzkich. W końcówce lat 90. pisarz sporo uwagi poświęcił eseistyce. Ogłosił wespół z ukraińskim pisarzem Jurijem Andruchowyczem tom Moja Europa. Dwa eseje o Europie zwanej Środkową (2000), a także zbiór swoich szkiców o literaturze Tekturowy samolot (2000). Próbę zaś nawiązania do swych najcelniejszych nowel podjął publikując skromną książeczkę Zima i inne opowiadania (2001). W roku 2004 napisał Jadąc do Babadag, uhonorowaną nagrodą literacką NIKE 2005.

Literature ::
Translation ::

minimap