Schubart, Christian Friedrich Daniel: A rab (Der Gefangene in Hungarian)
Der Gefangene (German)Gefangner Mann, ein armer Mann! Durchs schwarze Eisengitter Starr ich den fernen Himmel an Und wein und seufze bitter.
Die Sonne, sonst so hell und rund, Schaut trüb auf mich herunter; Und kömmt die braune Abendstund, So geht sie blutig unter.
Mir ist der Mond so gelb, so bleich, Er wallt im Witwenschleier; Die Sterne mir - sind Fackeln gleich Bei einer Totenfeier.
Mag sehen nicht die Blümlein blühn, Nicht fühlen Lenzeswehen; Ach! lieber säh ich Rosmarin Im Duft der Gräber stehen.
Vergebens wiegt der Abendhauch Für mich die goldnen Ähren; Möcht nur in meinem Felsenbauch Die Stürme brausen hören.
Was hilft mir Tau und Sonnenschein Im Busen einer Rose; Denn nichts ist mein, ach! nichts ist mein, Im Muttererdenschoße.
Kann nimmer an der Gattin Brust, Nicht an der Kinder Wangen Mit Gattenwonne, Vaterlust In Himmelstränen hangen.
Gefangner Mann, ein armer Mann! Fern von den Lieben allen, Muß ich des Lebens Dornenbahn In Schauernächten wallen.
Es gähnt mich an die Einsamkeit, Ich wälze mich auf Nesseln; Und selbst mein Beten wird entweiht Vom Klirren meiner Fesseln.
Mich drängt der hohen Freiheit Ruf; Ich fühl's, daß Gott nur Sklaven Und Teufel für die Ketten schuf, Um sie damit zu strafen.
Was hab ich, Brüder! euch getan? Kommt doch und seht mich Armen! Gefangner Mann! ein armer Mann! Ach! habt mit mir Erbarmen!
|
A rab (Hungarian)Szegény ember, nyomoru rab! At a fekete rácson szemem távol égre tapad és nem szűnik sírásom.
A Nap, máskor fénylő, kerek, rám most búsan tekint le; s ha barna alkony közeleg, oly véresen bukik le.
Mily sárga, sápatag a hold! Özvegyi fátyla lebben; fáklyák nekem a csillagok valami gyászmenetben.
Bimbózást látni, lágy szelet élvezni nem kívánok; ah! inkább néznék hant felett egy rozmaring-virágot.
Arany kalászt est-fuvalom nekem hiába renget; inkább odvamból hallgatom zaját a fergetegnek.
Harmat, napsugár mit nekem a ringó rózsaszálon? Mert nem enyém, jaj, semmi sem a teremtett világon.
A hitves keblén, gyermekek orcáján férjörömmel – atya-csókkal nem csügghetek boldog mennyei könnyel.
Szegény ember, nyomoru rab! Szerettimtől be messze, rovom Tövises utamat réméjszakákba veszve!
Magányom elnyelni akar, hánykódom a csalánon, és még imámban is zavar megzörrenő rabláncom.
A szent szabadság hangja zeng! Az Úr rabszolgát, Sátánt azért teremtett, úgy hiszem, hogy zörgethesse láncát.
Feleim, rám mi bűn tapad? Szegényt itt, nézzetek meg! Szegény ember, nyomoru rab! Ah! Könyörüljetek meg!
|