Theobaldy, Jürgen: ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ (Wer immer du bist in Greek)

Nicht immer sehe ich dich
mit meinen Augen, ich sehe dich auch 
mit deinen Augen, Bild um Bild
kreiselt im Stau vor der Netzhaut.
Der Erklärungen sind so manche
und ähneln einander doch, Schatten,
fließend, über Blätter.
Aber wenn ich das Bild nicht weiß,
dann sehe ich es doch,
mit meinen sogenannten eigenen Augen,
die eben sehen, wie die Wolken
über Gipfeln dort der Alpen 
aus Vulkanen aus Schnee hervorgehen.
Unter ihnen warst du daheim – 
und bist es wieder.
Du brauchst nun keinen mehr,
der dich mit deinen Augen sieht,
und doch ist nicht umsonst,
was sich daraus ergibt, es ist,
nun eben, wie man sagt, man atmet,
und auf einmal hälst du inne.
Komm in deinem schönen Kleid.
Schau dich um.
Sag mir, wen du siehst.
Wer immer wir sind,
wir sind es nicht immer.

Δε σε κοιτάω πάντα με τα μάτια
τα δικά μου, αλλά συχνά
με τα δικά σου – εικόνες πλήθος που ορμούν,
περιδινούνται ως τα βάθη του βολβού.
Υπάρχουν ερμηνείες που κάπως μοιάζουνε,
σκιές γλιστρούν πάνω στα φύλλα.
Ίσως δεν ξέρω την εικόνα,
όμως τη βλέπω καθαρά
με τα δικά μου – τα "δικά μου" – μάτια,
που τώρα βλέπουν από ηφαίστεια χιονιού
πάνω απ'των Άλπεων τις κορφές
να ξεπροβάλλουν σύννεφα.
Κάτω απ'αυτά ήταν το σπίτι σου,
και τώρα εκεί ξαναγυρνάς.
Κανέναν πλέον δε χρειάζεσαι
να σε κοιτάει με τα δικά σου μάτια,
ωστόσο τίποτα
δεν ήταν μάταιο απ'όσα έγιναν
– είναι καθώς, εκεί που ανασαίνουμε,
για λίγο ξάφνου σταματάμε.
Έλα λοιπόν με τ'όμορφό σου φόρεμα.
Κοίταξε γύρω σου.
Πες μου ποιόν βλέπεις.
Όποιοι κι αν είμαστε,
δεν είμαστε πάντα.