Theobaldy, Jürgen: Οι μοναχικοί (Die Einzelnen in Greek)

Ein Wort steht offen, ein Massengrab,
die Klinge trennt das Fleisch auf,
Regen ist Blut, gesammelt im Erdloch,
und an anderen Stränden liegen Knochen,
vom Sand kaum bedeckt, in Höhlen
finden sich angekohlte Schädel,
Blut tritt aus dem Boden wie Schweiß,
und immer bleibt etwas übrig,
immer wird etwas sagen,
wie es einmal unterging,

wie unwägbar es ist, was bleibt,
die Nachmittage in der Sonne,
ein Messer, das aufblitzt im Café,
ein heimliches Lächeln, das gilt, gilt 
für eine Ewigkeit, die doch keine war,
wenn sie die Straßen räumen
und am Stadtrand Rauch aufquillt.
Zuletzt rufst du nach deiner Mutter,
du schlägst die Augen auf,
und sie ist gegangen vor langem,
vor langem war sie eines Tages fort.

Und zuletzt stehen die Särge da,
aufgereiht auf staubigen Plätzen,
Knochen in Plastiksäcken,
ein Kreuz markiert die Stelle,
Ruinen stehen mit leeren Fenstern,
nichts spürt den Blick der Kamera,
das Massengrab wird täglich geöffnet,
täglich Führung! täglich surren
die Fernschreiber in leeren Zimmern,
unendlich vervielfältigtes Wort
im Irrgarten aus Fahnen und Tanzmusik,
Berater plaudern auf schmalen Gängen.

Μια λέξη μένει ανοιχτή, τάφος ομαδικός, 
λεπίδα σκίζει τη σάρκα στα δυο, 
η βροχή αίμα, μαζεμένο στο λάκκο 
οστά κείτονται και σ' άλλες παραλίες 
άταφα σχεδόν απ΄την άμμο, σε σπηλιές 
απανθρακωμένα κείτονται κρανία, 
ιδρώνει αίμα η γη
και μένει πάντα κάποιο υπόλειμμα 
πάντα κάτι που λέει 
με ποιον τρόπο αφανίστηκε

πόσο ανερμήνευτο είναι αυτό που μένει 
τα απογεύματα στον ήλιο, 
η αστραπή ενός μαχαιριού μέσα στο μπαρ
ένα κρυφό χαμόγελο, που ισχύει, ισχύει 
για μια ανύπαρκτη αιωνιότητα,
όταν οι δρόμοι εκκενώνονται
και καπνός φουντώνει στα όρια της πόλης. 
Στο τέλος φωνάζεις τη μάνα σου 
ανοίγεις τα μάτια 
και έχει φύγει καιρό τώρα
καιρό τώρα, μια μέρα, σ’ άφησε.

Κι είναι τα φέρετρα εκεί στο τέλος, 
στη σειρά, σε μέρη σκονισμένα, 
οστά σε πλαστικές σακούλες, 
ένας σταυρός μαρτυρά το σημείο, 
ερείπια υψώνονται, άδεια παράθυρα, 
το βλέμμα της κάμερας εντελώς ανεπαίσθητο
κάθε μέρα ανοίγεται ο ομαδικός τάφος 
κάθε μέρα ξενάγηση! Κάθε μέρα βουίζουν 
τηλέτυπα σ' άδεια δωμάτια 
αναρίθμητα φωτοαντίγραφα λέξεων 
σ' ένα λαβύρινθο από σημαίες και μουσική χορευτική 
σύμβουλοι φλυαρούν σε στενούς διαδρόμους.