This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

József Attila: Powitanie Thomasa Manna (Thomas Mann üdvözlése in Polish)

Portre of József Attila

Thomas Mann üdvözlése (Hungarian)

Mint gyermek, aki már pihenni vágyik
és el is jutott a nyugalmas ágyig
még megkérlel, hogy: „Ne menj el, mesélj” –
(így nem szökik rá hirtelen az éj)
s míg kis szíve nagyon szorongva dobban,
tán ő se tudja, mit is kíván jobban,
a mesét-e, vagy azt, hogy ott legyél:
így kérünk: Ülj le közénk és mesélj.
Mondd el, mit szoktál, bár mi nem feledjük,
mesélj arról, hogy itt vagy velünk együtt
s együtt vagyunk veled mindannyian,
kinek emberhez méltó gondja van.
Te jól tudod, a költő sose lódít:
az igazat mondd, ne csak a valódit,
a fényt, amelytől világlik agyunk,
hisz egymás nélkül sötétben vagyunk.
Ahogy Hans Castorp madame Chauchat testén,
hadd lássunk át magunkon itt ez estén.
Párnás szavadon át nem üt a zaj -
mesélj arról, mi a szép, mi a baj,
emelvén szívünk a gyásztól a vágyig.
Most temettük el szegény Kosztolányit
s az emberségen, mint rajta a rák,
nem egy szörny-állam iszonyata rág
s mi borzadozva kérdezzük, mi lesz még,
honnan uszulnak ránk új ordas eszmék,
fő-e új méreg, mely közénk hatol –
meddig lesz hely, hol fölolvashatol?...
Arról van szó, ha te szólsz, ne lohadjunk,
de mi férfiak férfiak maradjunk
és nők a nők - szabadok, kedvesek
- s mind ember, mert az egyre kevesebb...
Foglalj helyet. Kezdd el a mesét szépen.
Mi hallgatunk és lesz, aki csak éppen
néz téged, mert örül, hogy lát ma itt
fehérek közt egy európait.



Source of the quotationhttp://mek.niif.hu

Powitanie Thomasa Manna (Polish)

Jak dziecko, senne przecierając oczy,
z głową w poduszce uporczywie prosi:
nie odchodź, mów mi jeszcze o czymkolwiek
(bo tak złowroga ciemność je nie połknie),
i póki strachem serduszko trzepoce,
nie wie na pewno, czego pragnie mocniej,
bajki, czy żebyś był po prastu przy nim.
Tak my - siądź wśród nas i bajaj - prosimy:
o tym, co zawsze dobrze pamiętamy,
ż' tu siedaimy i że jesteś z nami,
a my przy tobie, z tobą razem wszyscy,
którym są: godność i los ludzki bliskie.
Ty wiesz najlepiej : poeta nie blagier,
nie rzeczywistość szanuje, lecz prawdę.
Światło, co nasze umysły rozjaśnia,
gdyśmy osobno, nac gasi na zawsze.
Jak Hans Castorp w pani Chauchat ciało,
tak my nawzajem spójrzmy w siebie śmiało.
Przez twoje sława zgiełk się nie przebije -
między ohydą a pięknem kreśl linię,
serca z żałoby do nadziei podnieš.
Kosztalanyego złożyliśmy w grobie.
Jak rak, co jego stoczył, ludzkość zżera
coraz to państwa innego chimera.
Trwożnie patrzymy, skąd ciągle się walą
brunatne idee rozszalałą zgrają,
gdzie wre trucizna, która w nas się sączy?
Czy znajdziesz miejsce dla swoich słuchaczy?
Rzecz w tym, że kiedy mówisz, nie łagodnieć,
lecz nam, mężczyznom, trzeba dalej godnie
nimi pozostać, kobietom - w miłości,
bo coraz mniej jest ludzi wśród ludzkości.
Usiądź i znowu opowiadać zacznij.
Wśród zasłuchanych ktoś na ciebie patrzy.
Oczy radością błyszczą, że wśród białych
Europejczyka nareszcie spotkały.



minimap