This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Hallgrímsson, Jónas: A Gunnar szigetecske* (Gunnarshólmi in Hungarian)

Portre of Hallgrímsson, Jónas

Gunnarshólmi (Icelandic)

Skein yfir landi sól á sumarvegi
og silfurbláan Eyjafjallatind
gullrauðum loga glæsti seint á degi.
Við austur gnæfir sú hin mikla mynd
hátt yfir sveit, og höfði björtu svalar
í himinblámans fagurtæru lind.
Beljandi foss við hamrabúann hjalar
á hengiflugi undir jökulrótum
þar sem að gullið geyma Frosti og Fjalar.
En hinum megin föstum standa fótum
blásvörtum feldi búin Tindafjöll
og grænu belti gyrð á dalamótum;
með hjálminn skyggnda, hvítri líkan mjöll,
horfa þau yfir heiðavötnin bláu
sem falla niður fagran Rangárvöll;
þar sem að una byggðarbýlin smáu,
dreifð yfir blómguð tún og grænar grundir.
Við norður rísa Heklutindar háu.
Svell er á gnípu, eldur geisar undir,
í ógnadjúpi, hörðum vafin dróma,
Skelfing og Dauði dvelja langar stundir.
En spegilskyggnd í háu lofti ljóma
hrafntinnuþökin yfir svörtum sal.
Þaðan má líta sælan sveitarblóma;
því Markarfljót í fögrum skógardal
dunar á eyrum, breiða þekur bakka
fullgróinn akur, fegurst engjaval
þaðan af breiðir hátt í hlíðarslakka
glitaða blæju, gróna blómum smám.
Klógulir ernir yfir veiði hlakka;
því fiskar vaka þar í öllum ám.
Blikar í laufi birkiþrastasveimur
og skógar glymja, skreyttir reynitrjám.
Þá er til ferðar fákum snúið tveimur
úr rausnargarði hæstum undir Hlíð,
þangað sem heyrist öldufallaeimur;
því hafgang þann ei hefta veður blíð
sem voldug reisir Rán á Eyjasandi,
þar sem hún heyir heimsins langa stríð.
Um trausta strengi liggur fyrir landi
borðfögur skeið með bundin segl við rá;
skínandi trjóna gín mót sjávargrandi.
Þar eiga tignir tveir að flytjast á
bræður af fögrum fósturjarðarströndum
og langa stund ei litið aftur fá,
fjarlægum ala aldur sinn í löndum,
útlagar verða vinaraugum fjær;
svo hafa forlög fært þeim dóm að höndum.
Nú er á brautu borinn vigur skær
frá Hlíðarenda hám; því Gunnar ríður,
atgeirnum beitta búinn – honum nær
dreyrrauðum hesti hleypir gumi fríður
og bláu saxi gyrður yfir grund;
þar mátti kenna Kolskegg allur lýður.
Svo fara báðir bræður enn um stund;
skeiðfráir jóar hverfa fram að fljóti,
Kolskeggur starir út á Eyjasund.
En Gunnar horfir hlíðarbrekku móti,
hræðist þá ekki frægðarhetjan góða
óvinafjöld, þó hörðum dauða hóti.
„Sá eg ei fyrr svo fagran jarðargróða,
fénaður dreifir sér um græna haga,
við bleikan akur rósin blikar rjóða.
Hér vil eg una ævi minnar daga
alla sem guð mér sendir. Farðu vel,
bróðir og vinur!“ – Svo er Gunnars saga.
 
Því Gunnar vildi heldur bíða hel
en horfinn vera fósturjarðarströndum.
Grimmlegir fjendur, flárri studdir vél,
fjötruðu góðan dreng í heljarböndum.
Hugljúfa samt eg sögu Gunnars tel,
þar sem eg undrast enn á köldum söndum
lágan að sigra ógnabylgju ólma
algrænu skrauti prýddan Gunnarshólma.
 
Þar sem að áður akrar huldu völl
ólgandi Þverá veltur yfir sanda;
sólroðin líta enn hin öldnu fjöll
árstrauminn harða fögrum dali granda;
flúinn er dvergur, dáin hamratröll,
dauft er í sveitum, hnipin þjóð í vanda;
en lágum hlífir hulinn verndarkraftur
hólmanum, þar sem Gunnar sneri aftur.



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://jonas.ms.is/atrord.aspx

A Gunnar szigetecske* (Hungarian)

Az ország nyári útjain ragyog a nap
és a jeges hegycsúcs kéksége
tüzesen színezte be az estét.
A horizonton felemelkedik e kép,
csodálatos feje bőven fürdik
az égi, világoskék forrásban.
A nyögdécselő víz bosszantja a sziklát
a magasból lezúduló jeges perem alatt,
hol tündérek játékosan fogják kézbe a titkokat.
De a túloldalt mozdulatlan áll a nagy hegy,
feketén borított a hegy csúcsa,
zöld övével virágfüzérhez hasonló,
sisakja, mint fejék ragyog,
így nézi a kék vizet, mely
remegve folyik a tengerbe,
hol idilli kis házak állnak
szétszórtan a virágos mezőn.
Északon a Hekla** erőteljesen pompázik.
Csúcsán a hó tüzesen haragszik,
a mélyben szörnyű erős bilinccsel
fenyeget , ahol a halál szinte néma.
De a tüzes kőből magasan dacolnak az éggel
a hegytetők, a fekete perem felett.
Szétterül ez a mitikus látvány,
mert folyó zümmög a szép erdős völgy
partjai között. Két oldalán széles
érett szántóföldek, mezők, vetélytárs nélkül.
Fenn a lejtőn ragyogó lepel fehérlik,
bájos szépségű virágok nyílnak.
Sárga karmukkal a sasok készek
a halakat végzetesen elkapni.
Rigók cikázva repdesnek, rajzanak
az erdő visszhangzik, mint egy fesztivál.
Két ló útra készen áll
egy gazdag farmon,
ahonnét hullám-riasztás
érk ezett, a tenger susogása
soha nem szűnik meg a homokos ívnél,
ahol a víz örök rohanásban árad.
Erős kötelek fekszenek a szép bárkán
vitorlákat kötnek a vitorlarúdhoz.
A vitorlaorr, mint egy jel a tenger felé fordul.
E hajóval utazik hősünk külföldre,
el a szülőföld házaitól és hosszú ideig
tekintete nélkül marad az otthon földje,
megy idegenek közé, kiűzetve,
távol a barátoktól,
a sors diktálta ezt így.
Magával viszi a híres
birtok dicsőségét, mert Gunnar mindent
bátran kézben tartott. Közelében vakmerő
testvére kíséri, karddal
felfegyvere zve, vérvörös ménjén.
Így lovagol Kolskegg, tudják ezt az emberek.
Mennek tovább a testvérek,
lovak a rohanó folyó mentén,
és Kolskegg hűen a tengert nézi,
testvére Gunnar szívszorongva az otthon lejtőjét.
A hős nem fél a haláltól,
akit egyházi átok súlyt.
Nem fogta el korábban ily szeretet
az otthon iránt, mint most, birkák vándorolnak,
a mezőn vörös lángú rózsa ragyog.
Ott folytatódjon életemnek napja,
ahová Isten küldött, így most elbúcsúzok
testvértől, baráttól. – Így fejeződjön be minden.
 
Gunnár szembefordult a halállal, jobb, mint
elhagyni az otthont, visszatérés reménye nélkül,
kegyetlen bandához kötődik becsapott szavakkal
kemény bilincsben tartva a tisztességes embert.
De sorsa megható,
még emlékében él e föld,
hol büszke tudására, létére
a kis zöld rétre, amely virágokkal díszített.
 
Hol korábban a széles mező zöldellt,
dagadva futó folyó uralja a világot.
Még a hegyek is látják mily nagyszerű
ellentéte s, változatlan szépségű a völgy.
Meghaltak a tündérek, sietve elmenekültek
pillan atonként sok-sok gonddal,
de a zöldet, hol Gunnar
sorsa fordult – különös erő védte.
 
 
*"Gunnar szigetecske" azt a szinte alig meghatározható helyet mutatja be, amelyik a homokos alföldön terül el rögtön nyugatra a nagy folyó Markarfljót mentén Izlandon, ahol a hagyomány szerint visszafordult Gunnar de Hlíðarendi, a dicső hős Njal sagájában. Gunnar-t száműzték, mert a harcban sok embert megölt. Hajójával már úton volt külföld felé, és hűséges testvére Kolskegg lóháton kísérte. A ló megbotlott és ezért meg kellett állnia...Ekkor visszanézett az otthont adó Fljótshlíð (a folyó lejtője) mezőség felé, és kimondta híressé vált mondatát: "Szép ez a lejtő, előtte soha nem volt ennyire szép látvány a számomra, aranyló gabonatáblák, kaszált legelők, visszalovagolok, és nem megyek el." Visszafordult az otthona felé, és nem sokkal később egy bátor küzdelem során megölték.
** izlandi vulkán
 
     Eszperantóból fordította:



Uploaded byP. T.
Source of the quotationhttp://www.ahogyerzed.hu

minimap