Fjallið Skjaldbreiður (Icelandic)
Fanna skautar faldi háum
fjallið, allra hæða val;
hrauna veitir bárum bláum
breiðan fram um heiðardal.
Löngu hefur Logi reiður
lokið steypu þessa við.
Ógnaskjöldur bungubreiður
ber með sóma réttnefnið.
Ríð ég háan Skjaldbreið skoða,
skín á tinda morgunsól,
glöðum fágar röðulroða
reiðarslóðir, dal og hól.
Beint er í norður fjallið fríða,
fákur eykur hófaskell,
sér á leiti Lambahlíða
og litlu sunnar Hlöðufell.
Vel á götu ber mig Baldur,
breikkar stirðnað eldasund.
Hvenær hefur heims um aldur
hraun það brunað fram um grund?
Engin þá um Ísafoldu
unað hafa lífi dýr;
enginn leit þá maður moldu
móðu steins er undir býr.
Titraði jökull, æstust eldar,
öskraði djúpt í rótum lands,
eins og væru ofan felldar
allar stjörnur himnaranns;
eins og ryki mý eða mugga
margur gneisti um loftið fló;
dagur huldist dimmum skugga,
dunaði gjá og loga spjó.
Belja rauðar blossa móður,
blágrár reykur yfir sveif,
undir hverfur runni, rjóður,
reynistóð í hárri kleif.
Blómin ei þá blöskrun þoldu,
blikna hvert í sínum reit,
höfði drepa hrygg við moldu –
himnadrottinn einn það leit.
Vötnin öll, er áður féllu
undan hárri fjallaþröng,
skelfast, dimmri hulin hellu,
hrekjast fram um undirgöng;
öll þau hverfa að einu lóni,
elda þar sem flóði sleit.
Djúpið mæta, mest á Fróni,
myndast á í breiðri sveit.
Kyrrt er hrauns á breiðum boga,
blundar land í þráðri ró;
glaðir næturglampar loga,
geislum sá um hæð og mó.
Brestur þá og yst með öllu
í undirhvelfing hraunið sökk;
dunar langt um himinhöllu,
hylur djúpið móða dökk.
Svo er treyst með ógn og afli
alþjóð minni helgað bjarg;
Breiður þakinn bláum skafli
bundinn treður foldarvarg.
Grasið þróast grænt í næði
glóðir þar sem runnu fyrr;
styður völlinn bjarta bæði
berg og djúp – hann stendur kyrr.
Hver vann hér svo að með orku?
Aldrei neinn svo vígi hlóð!
Búinn er úr bálastorku
bergkastali frjálsri þjóð.
Drottins hönd þeim vörnum veldur;
vittu, barn! sú hönd er sterk;
gat ei nema guð og eldur
gjört svo dýrðlegt furðuverk.
Hamragirðing há við austur
Hrafna rís úr breiðri gjá;
varnameiri veggur traustur
vestrið slítur bergi frá.
Glöggt ég skil hví Geitskór vildi
geyma svo hið dýra þing.
Enn þá stendur góð í gildi
gjáin kennd við almenning.
Heiðabúar! glöðum gesti
greiðið för um eyðifjöll.
Einn ég treð með hundi og hesti
hraun – og týnd er lestin öll.
Mjög þarf nú að mörgu hyggja,
mikið er um dýrðir hér!
Enda skal ég úti liggja,
engin vættur grandar mér.
Ferðavísur frá sumrinu 1841 Uploaded by | P. T. |
Source of the quotation | http://jonashallgrimsson.is |
|
|
Pajzshegy (Hungarian)
Homlokán hóbucka-pártát
hord ez a hegyek-hegye,
s folyat kéklő-fodru lávát
fü-takarta völgy fele.
Ősrég öntögette Logi
ezt az öntött-kő hegyet.
Óvó pajzs, te óriási,
okkal hordozod neved!
Lovam a Pajzshegy útra lép ki,
lánggal ég a pirkadat,
hajnaltáji nap hevíti
a hágókat, ormokat.
Épp észak felé bolyongok,
a patahang mind ércesebb,
belátni a Bárányormot
és a Tehénbérceket.
Baldur lovam lép vidáman,
s lassan nől a láva-rét.
Mikor, milyen ős világban
mosta e láng a föld színét?
Izlandon ily régen állat
nem is igen élhetett.
Lény nem látta azt a tájat,
melyet ez a láva fed.
Jég kibillent, tűz kivillant,
kordult a föld gyökere,
mintha minden égi csillag
mélybe hullott volna le.
Mintha szélben száll a szúnyog,
szállongott a szikra-had.
A nappal homályba húnyt ott,
s a hegymélyből hő fakadt.
Vörös tűznek fut folyója
füstölögve kékesen,
a bozótokat befolyja,
berkenyéket lángba fen.
Virág e vészt egy se viselte,
valamennyi elveszett,
fejük csüngött csüggedezve, -
s csak az isten látta ezt.
Itt e víz, mely most zuhan le
a magas sziklák közül,
forrong kövekkel fedezve,
s föld alatt kerül körül.
Ott váj csak magának medret,
hol megállt a tűzfolyam,
és e szép meder, e legszebb:
széles táj felé rohan.
Szunnyad most a szörnyű láva
és a föld is szendereg,
villog éjszak víg világa,
völgyön-dombon fény rezeg.
Ám akkor repedt recsegve,
roppant a kő-boltozat,
morajlás kelt messze-messze,
s a mélységre köd szakadt.
Így eredt itt, pusztulásban,
izlandiak szent hegye,
s most e Pajzshegy kő-palástban
parázsba tapos bele.
Zendül rajta fű-fa zölden,
hol zuhogott a láng-sereg.
A megcsillanó mezőt fenn
mély s magas így tartja meg.
Ily nagy bástyát ki rakott itt?
Ilyen nem volt még soha! –
Meghűlt lávából magaslik
most e nemzet szirtfoka.
Isten védi ezt a várat,
keze minden vészt elűz.
Nem cselekszik ily csodásat
csak az isten és a tűz!
Keletről egy szikla-szurdék:
a Hollószirt szegi be,
s még biztosabb s véle büszkébb
bástya áll nyugat fele.
Így jelölte ki Grímur éppen
itt a népgyűlés helyét,
s áll a völgy is végig épen,
melyen elvonult a nép.
Lakói e sivár síknak,
segítsétek utamat.
Kutyám, ménem s én megyek csak,
más mindenki elmarad.
Bámészkodom jobbra-balra,
bukkan elém száz dolog –
aludni is itt fogok ma:
rontás rajtam úgyse fog.
Uploaded by | P. T. |
Source of the quotation | T. Gy. |
|
|