D'haen, Christine: Léda (Leda in Hungarian)

Eindelijk vloog en zonk hij als een zwaan

schitterend in mijn schoot ; zijn duizend pluimen

stroomden mij vol met een zwaar paarlend schuimen,

verlauwend na het laatste vlerkenslaan.

Hoe werd ik in dien schonen praal vernederd,

geleverd d`ongeschapen pracht der zwaan:

maar na de hevigste verzadiging ontdaan

ontwaakt in een verward gevedert.

Treedt d`oppergod de fiere stervelingen

die hij begeert niet goddlijk tegemoet?

Al te voorzichtig zijn de hemelingen!

Al te verheimelijkt is hun heerlijk bloed

dat zij, slechts één doch ongeneeslijk plagend,

doorheen den schoot der schepselen jagen.

Iderepült hát végre hattyúként,

szikrázva merült ölembe: ezer

tolla gyöngyös habjával fedve el

ám végső szárnycsapással oltva kéjt.

Megszégyenít pompája, e remek

hattyú örök szépsége leigáz:

de a heves gyönyör nem égi láz,

kusza tollak közt dúltan ébredek.

Hát nem istenként száll a mennybeli

a büszke halandó elébe?

csak ilyen óvatossággal teli

onthat gyönyört isteni vére,

míg gyógyíthatatlan marad a kín

teremtményei tárt ágyékain.