Frashëri, Naim: Zogu dhe Djali

Një zok të bukur zuri një djalë,

Ay po dridhej dh'e i thosh ca fjalë:

"Nukë të vjen keq që jam i mitur,

Si ti i vogël e s'jam dhe rritur?

Jam bir i vetëm e mëma më pret,

E kam lënë keq brenda në folet.

Dheu me dëborë qjith' u mbulua,

Më s'ka mbetur dhe gjëkunt pothua!

Vuanj i gjori dit' edhe natë

E s'gjenj dot asnjë druthë të thatë!

E sheh sa u prish fort i shkreti mot,

Urie vdiqmë, më s'durojmë dot,

Zemërsë sime i lidhe gur,

Po mëm' e zezë q'ësht' e sëmurë?

Kërkonj e kërkonj, e kam që dije

Që s'munt të gjenj dot gjëzë t'i shpije.

Ah! kjo e keqe këtu më pruri,

E gracka jote ra e më zuri!

Më pret im mëzë, si ty jot ëmë.

Të mos t'i vete, ç'bënetë prëmë?

Të zesthitë na, përse na ngini?

Në punët tënë përse s'na lini?

Kam dhe unë shpirt dhe dua të rronj,

Të lëçinj, të breth, të los, të këndonj,

Unë, që s'kam ment, si thotë njeriu,

Kujt i bëra keq? Ç'bëra un' i ziu?

Le, mos më mundo, se Zoti të sheh,

Të mirën' edhe të ligën' e njeh,

E s'do të ligën, po do të mirën,

Do butësinë, nuk' egërsirën,

Të drejtënë do dhe urtësinë,

S'do faqezinë e babëzinë,

Mua të lirë më bëri Zoti

përse me bën rob? Nga un, Ç'do ti? "

Fjalët' e zogut djali i dëgjoi,

Qau edh' e puthi, pastaj e lëshoi.