Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Březina, Otokar: Milczące spotkanie (Nĕmé setkání (Svítání na západĕ) Lengyel nyelven)

Březina, Otokar portréja

Nĕmé setkání (Svítání na západĕ) (Cseh)


Jedenkrát oddech cizího žití zarděl mne blízkostí spřízněné touhy:
hlas vonný očekáváním, jak modlitba zvonů, večer, před velkými svátky.

Chladivé poprcháváni tónů, jimiž okřívá píseň omdlelá tichem,
a naděje zesláblá nekonečnou chůzí v krajinách zářící mlhy.

Šumění nesmělých kroků, když láska jde dušemi v snění
a vzbouzí uvítání krve ilusí úsměvu žádostivého.

Jedenkrát oddech cizího žití zarděl mne blízkostí spřízněné touhy:
záclony lože se zachvěly, odhrnuty diskretní rukou, a klesly.

Teskno. Zapadla minulá slunce, slzami zvětšují se hvězdy,
smuteční cypřiše čekají u cest. Nepoznány se míjejí duše,

každá svou rozžatou svítilnu při potkání cloní, nedůvěřivá,
jen dlouhé stíny vzpomínek táhnou se za nimi přes celý obzor.

Kam padnou, tam rostou mystické květy, vyzařující uhaslá světla,
a z jejich listů, rozemnutých, voní mi lítost němého setkání v smrti.



KiadóČeskoslovenský spisovatel, Praha
Az idézet forrásaBásnĕ

Milczące spotkanie (Lengyel)

Raz tylko oddech cudzego życia zapłonął dla mnie bliskością żądzy przyjaznej,
głos tchnący oczekiwaniem jak dzwonów modlitwa, wigilia wielkiego święta.

Chlódne krople muzyki, którymi orzeźwia się pieśń w ciszy mdlejąca,
nadzieja osłabła ciągłym chodzeniem po krajach mgły rozżarzonej.

Odgłos nieśmiałych kroków, bo miłość przechodzi przez serca we śnie,
budzi krwi powitanie, iluzję chciwego uśmiechu.

Raz tylko oddech cudzego życia zapłonął dla mnie bliskością żądzy przyjaznej,
zasłony łoża zadrżały zsunięte dyskretną dłonią i spadły.

Tęskno. Ukryło się słońce, łzami zachodzą gwiazdy,
żałobne cyprysy czekają u drogi. Nierozpoznane mija ją się dusze,

każda swą lampę świetlistą nachyla przechodząc, nieufna,
i tylko długie cienie wspomnienia za nimi się ciągną po ziemi.

Gdzie padną, tam wschodzą mistyczne kwiąty ugasłych promieni,
a z liści ich rozwiniętych chłonę żal milczącego spotkania aż w śmierci.




minimap