Sova, Antonín: Jeszcze kiedyś powrócim (Ještě jednou se vrátíme ... Lengyel nyelven)

Ještě jednou se vrátíme ... (Cseh)

Ještě jednou se vrátíme zamyšleni, kde prudce
květ voněl, že svedl nás z cesty, když šeřivým stříbrem tekl
nad potoky večer, a ještě jednou se vrátíme,
kde píseň jsme slyšeli z oken, jež hleděla k zahradám zmlkýlm.

A ještě si vynajdem jednu stezku a jeden háj v horách
tak celý podzimem jasný, v tolika hýřících barvách,
po roztříštěných akordech echa budeme pátrat,
po tichém a pružném kroku, zda tajemné zanechal stopy.

Duše, do níž se zařízly vzpomínky, vyleje v trávu
tolik lyriky kanoucí v pryskyřičných krůpějích,
své větve vysoké, tmavé, vykoupá v podzimním slunci,
svůj štíhlý kmen protáhne šerem v míjící mraky;-
to všecko v jediné chvíli, na stezce sešeřené
a v hodinu západu,. která tak sevře nebohé srdce.

Jeszcze kiedyś powrócim (Lengyel)

Jeszcze kiedyś powrócimy zamyśleni, gdzie gwałtownie
kwiat pachniał, że zwiódł nas z drogi, kiedy srebrem zmierzchu spłynął
nad potokiem wieczór, jeszcze kiedyś powrócimy,
gdzie pieśń było słychać z okien, co patrzały w zamilkłe ogrody.

I jeszcze znajdziemy tę jedną ścieżkę i jeden gaj w górach
tak rozjaśniony jesienią, w tylu kipiących kolorach,
po roztrzaskanych akordach echa będziemy szukać,
po cichym, sprężystym kroku, czy chowa tajemne ślady.

Dusza, w którą się wryły wspomnienia, wyleje w trawę
tyle liryki kapiącej żywicznymi kroplami,
swe wiotkie, ciemne gałęzie wykąpie w jesiennym słońcu,
swój smukły pień przeciągnie zmierzchem w płynące chmury; -
wszystko to w jednej chwili, na szarzejącej ścieżce,
w godzinie zachodu, która tak ściśnie niebogie serce.