Wernisch, Ivan: Pogrzeb mima (Pohřeb mima Lengyel nyelven)

Meluzína a podzim jsou hlasy samého ticha,
které už nevnímám. Chodil jsem po domě s flétnou.
Myslel jsem, že jezdci se už nevrátí sem,
až k zimohrádku,
ale ráno jsem viděl jednoho
se psem do půli koně.
V zahradě udělal oheň a vařil polévku,
pes chodil kolem trnového křoví
a něco tam našel.
Muž postavil kotlík,
sehnul se
a díval se kam pes.

Zavolal na mne.
Člověk, kterého jsme tam našli, měl bílý obličej
a přilepené řasy jako mim,
ústa měl také jako mim,
s koutkama protaženýma dolů.
Mim.

Meluzína a podzim jsou hlasy samého ticha,
které už nevnímám. Chodil jsem po domě
s flétnou.

Wicher i jesień są głosami samej ciszy,
których już nie postrzegam. Chodziłem po domu z fletem.
Myślałem, że jeźdźcy nie wrócą już tutaj,
pod sam dom zimowy,
lecz rankiem widziałem jednego
z psem wysokim jak pół konia.
W ogrodzie rozpalił ognisko i gotował zupę,
pies chodził wokół krzaków tarniny
i coś tam znalazł.
Mężczyzna położył kociołek,
schylił się
i patrzył tam gdzie pies.

Zawołał mnie.
Człowiek, którego tam znaleźliśmy, miał białą twarz
i przyklejone rzęsy jak mim,
usta miał także takie jak mim,
z kącikami wygiętymi w dół.
Mim.

Wicher i jesień są głosami samej ciszy,
których już nie postrzegam. Chodziłem po domu
z fletem.