Celan, Paul: Ήταν χώμα μέσα τους, και (Es war Erde in ihnen Görög nyelven)

Es war Erde in ihnen, und sie

gruben.

Sie gruben und gruben, so ging

ihr Tag dahin, ihre Nacht. Und sie lobten nicht Gott,

der, so hörten sie, alles dies wollte,

der, so hörten sie, alles dies wußte.

Sie gruben und hörten nichts mehr,

sie wurden nicht weise, erfanden kein Lied,

erdachten sich keinerlei Sprache.

Sie gruben.

Es kam eine Stille, es kam auch ein Sturm,

es kamen die Meere alle.

Ich grabe, du gräbst, und es gräbt auch der Wurm,

und das Singende dort sagt: sie graben.

O einer, o keiner, o niemand, o du:

Wohin gings, da’s nirgendhin ging?

O du gräbst, und ich grab, und ich grab mich dir zu,

und am Finger erwacht uns der Ring.

Ήταν χώμα μέσα τους, και

σκάβαν αυτοί.

Σκάβαν και σκάβαν, έτσι

περνούσε η μέρα, η νύχτα τους. Και δεν υμνούσαν τον Κύριο,

αυτός, έτσι ακούσαν, τα ήθελε όλ' αυτά.

αυτός, έτσι ακούσαν, τα ήξερε όλ' αυτά.

Σκάβαν και δεν ακούγαν πια τίποτε΄

δεν γίναν σοφοί, δεν φτιάξαν τραγούδι,

δεν ανακάλυψαν κανενός είδους γλώσσα.

Σκάβανε.

Ήρθε μιά σιωπή, ήρθε και μιά καταιγίδα,

ήρθαν όλες οι θάλασσες.

Σκάβω, σκάβεις και σκάβει το σκουλίκι,

και το τραγούδι εκεί λέει: Σκάβουνε.

Ω ένα, ω κανένα, ω κανείς, ω εσύ:

Πού πήγε, αφού πουθενά δεν επήγε;

Ω σκάβεις και σκάβω, και σκάβουμε προς εσένα,

και στο δάχτυλο μάς ξυπνάει το δαχτυλίδι.