Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Schubart, Christian Friedrich Daniel: A rab (Der Gefangene Magyar nyelven)

Schubart, Christian Friedrich Daniel portréja

Der Gefangene (Német)

Gefangner Mann, ein armer Mann!

   Durchs schwarze Eisengitter

Starr ich den fernen Himmel an

   Und wein und seufze bitter.

 

Die Sonne, sonst so hell und rund,

   Schaut trüb auf mich herunter;

Und kömmt die braune Abendstund,

   So geht sie blutig unter.

 

Mir ist der Mond so gelb, so bleich,

   Er wallt im Witwenschleier;

Die Sterne mir - sind Fackeln gleich

   Bei einer Totenfeier.

 

Mag sehen nicht die Blümlein blühn,

   Nicht fühlen Lenzeswehen;

Ach! lieber säh ich Rosmarin

   Im Duft der Gräber stehen.

 

Vergebens wiegt der Abendhauch

   Für mich die goldnen Ähren;

Möcht nur in meinem Felsenbauch

   Die Stürme brausen hören.

 

Was hilft mir Tau und Sonnenschein

   Im Busen einer Rose;

Denn nichts ist mein, ach! nichts ist mein,

   Im Muttererdenschoße.

 

Kann nimmer an der Gattin Brust,

   Nicht an der Kinder Wangen

Mit Gattenwonne, Vaterlust

   In Himmelstränen hangen.

 

Gefangner Mann, ein armer Mann!

   Fern von den Lieben allen,

Muß ich des Lebens Dornenbahn

   In Schauernächten wallen.

 

Es gähnt mich an die Einsamkeit,

   Ich wälze mich auf Nesseln;

Und selbst mein Beten wird entweiht

   Vom Klirren meiner Fesseln.

 

Mich drängt der hohen Freiheit Ruf;

   Ich fühl's, daß Gott nur Sklaven

Und Teufel für die Ketten schuf,

   Um sie damit zu strafen.

 

Was hab ich, Brüder! euch getan?

   Kommt doch und seht mich Armen!

Gefangner Mann! ein armer Mann!

   Ach! habt mit mir Erbarmen!



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.schubbi.org/cfd/gefangene.html

A rab (Magyar)

Szegény ember, nyomoru rab!

At a fekete rácson

szemem távol égre tapad

és nem szűnik sírásom.

 

A Nap, máskor fénylő, kerek,

rám most búsan tekint le;

s ha barna alkony közeleg,

oly véresen bukik le.

 

Mily sárga, sápatag a hold!

Özvegyi fátyla lebben;

fáklyák nekem a csillagok

valami gyászmenetben.

 

Bimbózást látni, lágy szelet

élvezni nem kívánok;

ah! inkább néznék hant felett

egy rozmaring-virágot.

 

Arany kalászt est-fuvalom

nekem hiába renget;

inkább odvamból hallgatom

zaját a fergetegnek.

 

Harmat, napsugár mit nekem

a ringó rózsaszálon?

Mert nem enyém, jaj, semmi sem

a teremtett világon.

 

A hitves keblén, gyermekek

orcáján férjörömmel –

atya-csókkal nem csügghetek

boldog mennyei könnyel.

 

Szegény ember, nyomoru rab!

Szerettimtől be messze,

rovom Tövises utamat

réméjszakákba veszve!

 

Magányom elnyelni akar,

hánykódom a csalánon,

és még imámban is zavar

megzörrenő rabláncom.

 

A szent szabadság hangja zeng!

Az Úr rabszolgát, Sátánt

azért teremtett, úgy hiszem,

hogy zörgethesse láncát.

 

Feleim, rám mi bűn tapad?

Szegényt itt, nézzetek meg!

Szegény ember, nyomoru rab!

Ah! Könyörüljetek meg!



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://irc.sunchat.hu/vers/

minimap