Theobaldy, Jürgen: Μια μέρα ξημερώνει (Ein Tag hebt an Görög nyelven)

Die eher junge Frau, ein wenig stämmig,
das schwarze Kleid geschürzt
und die gebräunten Beine bis zum Knöchel
im klaren, kaum bewegten Wasser,

die hinunter auf das Kind sieht,
so klein, daß es nicht stehen kann,
steht so allein mit sich und ihm
am Rand der Kiesel, die der See freigibt,

daneben ihre Badematte, die Tasche samt
den Kindersachen und dem Badezeug,
der dunkle Flaschenhals des Thujabaums
beim Strandcafé, das noch geschlossen hat.

So steht sie da, inmitten einer Welt, 
die hier hereinscheint, in die Zeilen,
vergegenwärtigt nur in ihr, wenn sie 
sich sagen wird, wer sie dort war,

als eher junge Frau, ein wenig stämmig, 
das schwarze Kleid geschürzt
und die gebräunten Beine bis zum Knöchel
im klaren, kaum bewegten Wasser,

wo sie hinunter auf das Kind sah,
das so allein mit sich und ihr 
nun aufgestanden ist und weggegangen
in ein andres Jahr, ein andres Ja.

Η μάλλον νέα, κάπως στιβαρή γυναίκα 
το μαύρο φόρεμά της σηκωμένο 
τα μαυρισμένα πόδια μέχρι τους αστράγαλους 
στο καθαρό, σχεδόν ακίνητο νερό,

ρίχνει το βλέμμα στο παιδί 
μικρό, ακόμη δεν στέκεται στα πόδια, 
μόνη η ίδια, μόνη και μ' αυτό 
στα πρώτα βότσαλα που η λίμνη αποκαλύπτει.

Πιο κει η ψάθα, η τσάντα 
με τα πράγματα του παιδιού και του μπάνιου 
ο σκοτεινός κορμός του δέντρου, σα λαιμός μπουκαλιού, 
στο καφενείο το παραλιακό, κλειστό ακόμη.

Στέκεται εκεί, στη μέση ενός κόσμου 
που καταυγάζει μέσα της 
τους στίχους... θα τον ανακαλέσει όταν 
θα ομολογήσει ποια ήταν αυτή

η μάλλον νέα , κάπως στιβαρή γυναίκα 
το μαύρο φόρεμά της σηκωμένο 
τα μαυρισμένα πόδια μέχρι τους αστράγαλους 
στο καθαρό, σχεδόν ακίνητο νερό

όπου έριξε το βλέμμα στο παιδί, 
το ίδιο μόνο του και μόνο και μ' αυτήν: 
τώρα σηκώθηκε και έφυγε 
σε μια άλλη εποχή, μια άλλη αποδοχή.