Kaváfisz, Konsztandínosz: Voices (Φωνές Angol nyelven)

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Voices, loved and idealized,
of those who have died, or of those
lost for us like the dead.
 
Sometimes they speak to us in dreams;
sometimes deep in thought the mind hears them.
 
And with their sound for a moment return
sounds from our life’s first poetry—
like music at night, distant, fading away.