Kaváfisz, Konsztandínosz: Starec (Ένας Γέρος Szlovák nyelven)

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

.... Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

V spustnutej kaviarni, tam celkom v kúte,
na samom konci svojej dlhej púte
po mladých rokoch starec márne túži.

Už na dne svojej staroby a biedy
vyčíta sebe, od zlosti až bledý,
že málo slastí v mladosti si užil.

Cíti, že zostarol, že stráca silu,
mladosť, tá trvala len krátku chvíľu
a akoby tu bola iba včera.

Osud ho oklamal, keď stále vravel,
nech počká dozajtra, že zajtra práve
to pravé šťastie čaká tých, čo veria.

Spomína na prudkosť, čo toľko zdŕžal,
a potlačenú túžbu, ktorou sršal,
prebdenú noc a smutné chladné ráno.

Čím viac na všetko sa rozpomína,
tým viac ho trápi, že sa všetko míňa.
Z úvah ho vytrhne až náhly spánok.