Kaváfisz, Konsztandínosz: Very Seldom (Πολύ σπανίως Angol nyelven)

Είν’ ένας γέροντας. Εξηντλημένος και κυρτός,
σακατεμένος απ’ τα χρόνια, κι από καταχρήσεις,
σιγά βαδίζοντας διαβαίνει το σοκάκι.
Κι όμως σαν μπει στο σπίτι του να κρύψει
τα χάλια και τα γηρατειά του, μελετά
το μερτικό που έχει ακόμη αυτός στα νειάτα.

Έφηβοι τώρα τους δικούς του στίχους λένε.
Στα μάτια των τα ζωηρά περνούν η οπτασίες του.
Το υγιές, ηδονικό μυαλό των,
η εύγραμμη, σφιχτοδεμένη σάρκα των,
με την δική του έκφανσι του ωραίου συγκινούνται.

He’s an old man. Used up and bent,
crippled by time and indulgence,
he slowly walks along the narrow street.
But when he goes inside his house to hide
the shambles of his old age, his mind turns
to the share in youth that still belongs to him.
 
His verse is now recited by young men.
His visions come before their lively eyes.
Their healthy sensual minds,
their shapely taut bodies
stir to his perception of the beautiful.