Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Cronin, M. T. C.: Blaue Blume Zweite Version (Blue Flower Second Version Német nyelven)

Cronin, M. T. C. portréja
Beilharz, Johannes portréja

Vissza a fordító lapjára

Blue Flower Second Version (Angol)

for Georg Trakl

Autumn can last a lifetime.
There can never be enough blue and black.
Wandering has a passion of its own.
A suffering without direction.
There is only one month.
There is only one large death.
The country opens onto its unploughed fields.
A short lyric is one who passes.
Made of earth and coarse poetry.
No longer ears and eyes.
No longer indignance and inclination.
What sort of desire is unreasonable?
What sort of living?
Landscapes occur as if they were limits.
Repentance seeps from the body in breath.
Winds have speech with shadows.
Paths break into the infinity along their sides.
Autumn again after the last Autumn.
Beyond, a man’s back.
He is always walking away.
He turns many times to glimpse his executions.
Empty.
The world is empty of him.
Only time is filled to the brim with his unending selves.
Everywhere they vanish like fallen snow.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.lettere.de/insp/

Blaue Blume Zweite Version (Német)

für Georg Trakl

Der Herbst kann ein Leben lang dauern.
Blau und schwarz kann es nie genug geben.
Das Wandern hat seine eigene Leidenschaft.
Ein Leiden ohne Richtung.
Nur einen Monat gibt es.
Nur einen großen Tod.
Das Land weitet sich in ungepflügte Felder hinein.
Einer der vorbeigeht ist ein kurzes Lied.
Aus Erde und grobem Dichtmaterial gemacht.
Keine Ohren, keine Augen mehr.
Weder Entrüstung noch Neigung.
Welche Art Verlangen ist unmäßig?
Welche Art Leben?
Landschaften treten auf wie Grenzen.
Reue sickert mit dem Atem aus dem Körper.
Winde sprechen mit Schatten.
Wege brechen an ihren Rändern ins Unendliche aus.
Wieder ein Herbst nach dem letzten Herbst.
Weiter weg der Rücken eines Mannes.
Wie gewöhnlich läuft er weg.
Immer wieder dreht er sich um und blickt auf seine Vollstreckungen zurück.
Leer.
Die Welt ist leer von ihm.
Nur die Zeit ist randvoll von seinen unendlichen Verkörperungen.
Überall verschwinden sie wie gefallener Schnee.



FeltöltőP. T.
Az idézet forrásahttp://www.lettere.de/insp/

minimap