Baudelaire, Charles: Albatros (L'Albatros Lengyel nyelven)

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

À peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!

Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

Często pragnąc zabawy członkowie załogi
Chwytają albatrosy, tłumne ptaki morza
Które śledzą, bierni towarzysze drogi
Statek ślizgający się po gorzkich bezdrożach

Ledwo je chwycą, złożą na deski zbutwiałe
A ci królowie nieba, niezgrabni, zhańbieni
Żałośnie opuszczają wielkie skrzydła białe
I jak wiosła je wloką przy sobie po ziemi

Ten skrzydlaty podróżnik, jak niezdarny, słaby!
Niegdyś tak piękny, teraz tak brzydki komicznie
Ktoś drażni mu dziób fajką, inny w jego ślady
Kuleje, jak kaleka, który lata ślicznie!

Poeta jest podobny do księcia obłoków
Który odwiedza burzę, śmieje się z łucznika
Lecz wygnany na ziemię i szczuty co kroku
O swe skrzydła olbrzyma ciągle się potyka