Dante, Alighieri: Mia estrino (Tanto gentile e tanto onesta pare Eszperantó nyelven)

Tanto gentil e tanto onesta pare
la donna mia quand'ella altrui saluta,
ch'ogne lingua deven tremando muta,
e li occhi no l'ardiscon di guardare.

Ella si va, sentendosi laudare,
benignamente d'umilta' vestuta;
e par che sia una cosa venuta
da cielo in terra a miracol mostrare.

Mostrasi si' piacente a chi la mira,
che da' per li occhi una dolcezza al core,
che 'ntender non la puo' chi no la prova;

e par che de la sua labbia si mova
uno spirito soave pien d'amore,
che va dicendo a l'anima: Sospira.

Aperas jen, modeste kaj ĝentile,
Estrino mia kun la gest' saluta;
Tremante ĉiu lango iĝas muta,
En bril' okuloj klinas sin humile.

Sentante laŭdojn, iras ŝi trankvile,
De l' honesteco envestite tuta,
Sur teron kvazaŭ ĉielalto kruta
Fluigis mirindaĵon perflugile.

Kaj ŝi afable donas por admiroj
Dolĉecon tian per okul' al koro,
Ke tiu nur ĝin konas, kiu provas;

De ŝiaj lipoj sin karese movas
Spireto ama, plena de favoro,
Ke diras al anim': "Al mi, sopiroj!"