Madzirov, Nikola: СЕНКЕ НАС МИМОИЛАЗЕ (СЕНКИТЕ НÈ ОДМИНУВААТ Szerb nyelven)

Еден ден ќе се сретнеме,

како бротче од хартија и

лубеница што се лади во реката.

Немирот на светот ќе

биде со нас. Со дланките

ќе го помрачиме сонцето и со фенер

ќе се доближуваме.

Еден ден ветрот нема

да го промени правецот.

Брезата ќе испрати лисја

во нашите чевли пред прагот.

Волците ќе тргнат по

нашата невиност.

Пеперутките ќе го остават

својот прав врз нашите образи.

Една старица секое утро

ќе раскажува за нас во чекалната.

И ова што го кажувам е

веќе кажано: го чекаме ветрот

како две знамиња на граничен премин.

Еден ден сите сенки

                               ќе нè одминат.

Једног дана срешћемо се

као бродић од хартије и

лубеница што се хлади у реци.

Немир света биће

уз нас. Длановима ћемо

помрачити сунце и с фењером

приближаваћемо се.

Једнога дана ветар неће

променити правац.

Бреза ће лишћем напунити

наше ципеле испред прага.

Вуци ће кренути за

нашом невиношћу.

Лептири оставити свој прах

преко наших образа.

Једна старица сваког јутра

причаће о нама у чекаоници.

И ово што сад кажем

већ казано је: чекамо ветар

као две заставе на граничном прелазу.

Једнога дана све ће нас сенке

                                            мимоићи.